της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη
Πως με
τρελαίνουν οι ανούσιες εργολαβίες.
Οι
αναμασημένες κουβέντες στο στόμα.
Ο ιδρώτας ο
αρωματισμένος σε μασχάλη αδούλευτου.
Τα φουσκωμένα
μπράτσα από αναβολικά.
Η αχαλίνωτη
ευκολία.
Θέλω να φτύσω
κατά πρόσωπο την προστυχιά.
Την
καιροσκοπία των εαυτούληδων.
Την καταπίεση
των αδυνάτων από τους δυνατούς.
Θέλω να
ουρλιάξω!
Σαν το θεριό
σε κλούβα σφραγισμένη.
Ο βρυχηθμός να
σπάσει εκουσίως κωλυόμενα ώτα.
Ν’ ανοίξουν τα
μάτια και τα τύμπανα
μήπως κι αντιληφθούμε:
Πως η ζωή
κατάντησε να τραβά την κατηφόρα
με σημαίες και
με ταμπούρλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου