Μετά τη μέρα ήλθε η νύκτα,
μετά το άσπρο ήλθε το μαύρο,
μετά τη χαρά η θλίψη
οι ελπίδες τέλειωσαν ξαφνικά,
η ζωή έφτασε στον πάτο,
κόπηκε από το φως το χρώμα,
το σκοτάδι άχρωμο.
Συ, ούτε φως, ούτε χρώμα,
μα ούτε και η ευωδιά των λουλουδιών.
Τα δάση κάηκαν οι κάμποι ξεράθηκαν
σαν κατάλαβαν την ξαφνική φυγή.
Δάκρυα απόγνωσης
την ώρα του αποχωρισμού.
Οι δρόμοι που περπάταγες και τα βουνά στενάζουν,
τα νερά σταμάτησαν.
Σε όλους μας λείπεις,
είναι απίστευτο που είσαι μακριά μας.
Θλίβομαι για το χαμό σου,
σήμαντρα οι αναστεναγμοί μας
πνευστά του πόνου η μαυρίλα
πάνω σ’ ένα κομμάτι φως ταξίδεψες
και η μνήμη μου σ’ έχει εδώ
ονείραμα
των παιδικών μας χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου