Φθινοπώρων στιγμές / Γρηγορία Πελεκούδα

Όταν τα πουλιά ξυπνούν
από τη νάρκωση του καλοκαιριού
ταξιδεύουν πετώντας στο χρόνο
και αφηγούνται στα χρώματα,
οι μνήμες έρχονται και φεύγουν
σαν χτύποι ρολογιού
σχηματίζουν κορδέλες, από ήχους
κι έπειτα κουρνιάζουν τιτιβίζοντας
στης ακαμψίας το βλέμμα.

Σήμερα βρέχει, βρέχει αναμνήσεις
να μας θυμίζουν πως υπάρχουμε
η χαρά η τέχνη στην αιωνιότητα
σαν φύλλα φθινόπωρου σκόρπια παντού
κι εμείς μαζί να πετάμε στα σύννεφα
από φθινόπωρο σε χειμώνα.

Ευτυχισμένοι που ζήσαμε
που γνωρίσαμε τοπία αγάπης
κι ας σκορπίσαμε,
τα γλαρωμένα μάτια μας
το όνειρο θα κοιτάζουν την λάμψη
της ομορφιάς,
ω αγάπη από ήλιο πάσχουμε
απ΄αχτίδες φεγγαριού,
από επίγειο παράδεισο που χάσαμε
το αιώνιο κυνηγώντας.