ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Τα χέρια κλαδιά σε αποστασία
από το κορμί
Τα βλέπω στον ύπνο μου κάθε βράδυ
Mε τυλίγουν με σκληρότητα
Ασφυκτιώ
Ζητώ μια ελάχιστη επιείκεια
Μου την αρνούνται

Νιώθω την ευγένεια τούτης της ανερμάτιστης ώρας
Θα ήθελα να θυμώσω μαζί της
Αλλά κουράστηκα να υποκύπτω
στις απαιτήσεις του χρόνου
Κι ας είναι πανδαμάτωρ
Άλλωστε του μοιάζω
Άγριες σκέψεις παιδιόθεν
έμαθα να τιθασσεύω

Σπάζω το μολύβι μου κομμάτια
να ταΐσω τους πεινασμένους μου ουρανούς
Βρέχει άρνηση
Μα έχω γίνει αδιάβροχη στις πικρές λέξεις
Τώρα θα παίξω
Παίρνω μια σφεντόνα
και σημαδεύω αλύπητα τα σκληρά κλαδιά μου
Ω! μην αμφιβάλλεις
Πάντα η οργή μου υπήρξε απολύτως εύστοχη!

( ''ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ'' 2018-19)