Έφυγες, κι από του χωρισμού την ώρα
μια θλίψη ατέλειωτη μου σκίζει την καρδιά
ενώ η ανία βαριά και ψυχοφθόρα
σαράκι φώλιασε στη μαύρη μου καρδιά.
Θλιμμένο κι άτονο των ιδεών το νήμα,
χάνεται στην μακρόχρονη αναμονή
κι η σκέψη μου, το κάθε σου το βήμα
σαν ταξιδιάρικο ακολουθεί πουλί.
Το δειλινό βουβό αργοπεθαίνει,
μέσα στην παγωμένη του χειμώνα αγκαλιά
και μόνο η βροχή το τζάμι μου υγραίνει,
με την παραπονιάρική της τη λαλιά.
Γύρισε, της χαράς ν’ ανθίσει το λουλούδι,
να βρω του ήλιου τη θερμή αναλαμπή,
θείο να νοιώσω στην ψυχή τραγούδι
όταν τα χείλη μας θα σμίξουν στο φιλί.
9/1/1945
Απόστολος Α. Αποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου