ΜΑΡΙΑΝΘΗ / Αλεξανδρής Γιώργος

Μύρι­ζες άνθη.
Μοσχο­βο­λού­σες άνοιξη. Και νιότη.
Έλα­μπες φως.
Ανα­το­λί­της ήλιος .Και Θεός.
Κίναε στα μάτια σου η ζωή,
κι έφτανε ως το χαμό­γελό σου.

Κάλε­σμα ψυχής.
Τρε­μά­μενα χέρια. Βέβαια.
Φλο­γι­σμένα πρό­σωπα. Ικε­σία.
Και συμ­πτύ­ξαμε την αιω­νιό­τητα
σε μια άχρονη στιγμή
μ’ ένα ανε­πι­τή­δευτο φιλί.

Ήσουν φωτιά. Κι αγέρι.
Δρα­πέ­τευες στον καιρό.
Πνεύμα. Αλα­ζο­νικό αερικό.
Δίχως αρχή και τέλος.
Σημάδι της φυγής και της σιω­πής,
κόρη και ταίρι της επιστροφής.

Έφευ­γες σαν παιδί.
Δρα­σκέ­λι­ζες στον παρά­δεισο. Και στη ζωή.
Την προ­λά­βαι­νες.
Κι έτρεχα το κατόπι σου,
να ’μολο­γήσω της χαράς
στη γη για να χωρέσω.