ΤΟΤΕ ΣΑΝ ΠΑΝΤΑ / Γιασουμή Αθανασία

Βρέχει όπως τότε, αγάπη μου,
ψιχάλα τη ψιχάλα μαζεύω το κρυφοχαμόγελόσου∙
στάλα δεν θα αφήσω να πάει χαμένη

Έχω πολλά λουλούδια να ποτίσω ακόμα
έχω αρκετή καρδιά για να ριζώνουν πάντοτε
οι ευχές σου.

Όπως, τότε, σε ‘κείνο το σταθμό,
όταν φοβήθηκες τη φθορά που έσπρωχνε τα τρένα

Να δεις που την αγάπη μας, σου έλεγα,
καμιά ρυτίδα δεν θα την γεράσει,
να δεις που τα σώματα
μονάχα η ελευθερία θα τα δένει μεταξύ τους,
μπορεί και η επιθυμία που λυτρώνει σπασμωδικά.

Κοίτα μας τώρα, χρόνια μετά,
σαν μια παλιά φωτογραφία σε καιρούς ψηφιακούς
από το φιλμ του θεού τραβηγμένη
Είναι ακόμα ζωντανή, αγάπη μου,
είναι ακόμα ζωντανή εκείνη η αστραπή
που μέσα από τα μάτια σου χτυπάει τα δικά μου
σαν ρεύμα

Κι έτσι μαθαίνω από τα στιγμιότυπα
να φτιάχνω τη διάρκεια
κι από τα επιμέρους λόγια
με σιωπή καθολική
να σ’ αγαπώ.

Αθανασία Γιασουμή