Σκέψεις / Πελεκούδα Γρηγορία

Στο φως του φεγγαριού
και στη σκιά του ήλιου
στης καρδιάς τ΄αραξοβόλι
η καρδιά μου τρομάζει
για μια αγάπη που φαντασιώθηκε
πως ξεπηδά από τον στίχο
με πνεύμα ελεύθερο
αντάρτισσα και σκλάβα
πλημμυρισμένη από οδύνη
να παραμένει ακλόνητη
στις εμμονές της.

Έτσι διάβηκα το όνειρο
και χωράτευα με τα οράματα
μετρώντας όλους τους άντρες
της νιότης μου,
κάποιοι υπόσχονταν να μ΄αγαπούν
κάποιοι γίνανε αγέρηδες
και κατηφόριζαν με δρασκελιές
τη θάλασσα, μα ήταν όνειρο
και λύγισα από το βάρος
των κυμάτων.

Κάψε με φλόγα γιατί το σκότος
με κρατά στα ρωμαλέα μπράτσα του
κι ένα άλλο με κοιτάει λυπημένα
με τα μάτια του,
όταν ξυπνήσεις όλα θα έχουν φύγει
μακριά μου λέει για παρηγοριά,
αλήθεια της λέω
αισθάνθηκες ποτέ μόνη μοναξιά
να με ρωτήσεις αν θέλω;

Γρηγορία Πελεκούδα