"Η Περιπλάνηση" / Μπουλέκου Μίνα

Ουράνια πέπλα
κυμάτιζαν
στο φως του ήλιου
που έδυε σιγά σιγά.

Σε άλλους κόσμους
μακρινούς
ταξίδευε η ψυχή μου
να σε βρει.

Άπλωσα τα χέρια μου
να σ’ αγγίξω όνειρο μου
στα βάθη της Ανατολής.
σ ένα φευγαλέο πέταγμα .

Στάθηκα εκεί,
στην άκρη του απείρου
αναζητώντας
την μορφή σου,
σε ένα χάδι στοργικό
στων αγγέλων την αγκάλη
στου κόσμου τη σιωπή..

Με του ανέμου τα κουπιά
άνοιξα φτερά,
περιπλανήθηκα νοερά
στα χρώματα της ίριδας
απ’ άκρη σ’ άκρη..
σε ένα ατέλειωτο
Ουράνιο Τόξο
να λαμπυρίζει στο στερέωμα.

Γη και Ουρανός
έγιναν ΕΝΑ
σε μια ακατάβλητη δύναμη
σε ένα εκτυφλωτικό Φως.

Ξαναγεννήθηκα
σε μήτρα αρχέγονη
σε χρόνο πεπερασμένο.
Σ’ αντίκρισα
με ένα βλέμμα καθάριο
γεμάτη λαχτάρα και προσμονή.