Λησμονιά / Βρακά Στέλλα

Λησμονιά που σήκωσες άγκυρα
και ταξιδεύεις
στη θάλασσα που αγαπήθηκε
που αιφνιδιάστηκε απ΄τα γέλια
και σιώπησε στα δάκρυα.

Λησμονιά που κλαις
σαν σε παιδεύει το σκοτάδι
παραμιλάς στ' άλυτα αινίγματα
και σιωπάς τα φωνήεντα
στις εκμυστηρεύσεις.

Τι να θυμηθώ;
Τι να απαρνηθώ;
Πόσες αποκαλύψεις λίμνες
στον κάμπο των ψυχών....

Χάρισέ μου τη θύμηση
τη στερημένη φωνή
την απουσία των δρόμων
το κατεστραμμένο χθες
ανάπαυσε
με μέριμνα αμίλητη.
Φως αναλλοίωτο στις λέξεις.