[Ζήλια... ] / Βασιλάκη Λιλή

Ζήλια,
σε φωνάζουν σαράκι.
Στο άντρο σου μέσα
τα δίχτυα σου πλέκεις,
με ολέθρια μέσα! 
Στυγερή δολοπλόκα,
στρυφώνεις τη ρόκα.
Ω, επιτήδεια ψεύτρα,
πονηρή και πλανεύτρα,
σαν βάζεις τη μάσκα
και αλλάζεις μορφή.
Ηθοποιός τραγική,
με χολή οπλισμένη,
στον αγώνα ταγμένη,
σκηνικό μαγειρεύεις
και το θύμα πλανεύεις.
δίχως τύψεις οδεύεις
και ρέστα γυρεύεις!
Τις καρδιές πως φιμώνεις...
Δαγκώνεις και φτύνεις
λόγια "σταράτα", βαριά,
με φαρμάκι, πικρά...
Φλόγες πετάς, πυρπολείς!
Με στόμφο απειλείς!
Πληγώνεις, ματώνεις,
τις σχέσεις σκοτώνεις...
Κι όταν η κρίση περάσει
την αγάπη την θάψεις,
κοιτάς τη φθορά,
με σπασμένα φτερά...
Οικτρά μετανιώνεις,
για τον πόνο που σπέρνεις...
Σε λίκνο κουρνιάζεις,
τα κομμάτια κοιτάζεις...
Πόσο λυπάσαι... θρηνείς...
Είναι αργά... το χάος υμνείς...
Κοιμάσαι για λίγο βαθιά,
ως την άλλη φορά,
που ξυπνάς απ' τη νάρκη
για τη νέα σου μάχη...

Λιλή Βασιλάκη
Από την συλλογή "Τα ίχνη του αδάμαστου λόγου"