Με το χέρι
τραβώ την ανάσα
έξω απ' το
στόμα μου.
Ανηφορίζω
γυμνάζοντας βήματα κόντρα,
καρτέρι στήνω
του βοριά
να του αρπάξω
τη θύελλα
πού θ'
αδειάσει το έρχομαι απ' όλα τα φεύγω.
Επιστρέφω μ'
όσο σώθηκε αφώτιστο σώμα
και το πετώ
σαν κέλυφος
καραβάκι στο
νήπιο σκοτάδι.
Τα παπούτσια
βγάζω με βιάση
απ' αύτη
την κατά τ'
άλλα
αόρατη ζωή μου
πού την έβλεπε
μόνον η θάλασσα·
μήπως και ρίξω
το ταβάνι
πού το
ανάστημά μου έπιασε πάτο
και τραβήξω
εντέλει το δρόμο μου
κάτω απ' της
πολυθρόνας τα πρησμένα πόδια·
εξαρχής να
ορίσω
τα ύδατα
χωρικά της ουσίας και του πράγματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου