του Χρήστου Κουκουσούρη
Κάποτε
ασυλλόγιστα κυλίστηκες στη λάσπη,
μεγάλη
αμόλυντη ιδέα.
Δεν ήξερα…
Σού έπλυνα με
φόβο τις πληγές,
τις έδεσα με
λευκοπλάστη,
κι έστησα ένα
καινούργιο πεπρωμένο,
πού για
ιδανικά μιλά.
Κι αν ήθελα να
σκύψω το κεφάλι,
υπάρχει κάποια
δύναμη
πού το κρατά
ψιλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου