η δική μου ποίηση

Ποίηση που γίνεται συνήθεια
Έμπνευση που μοιάζει δανεική
Παραμύθια που μυρίζουν σαν αλήθεια
Ψάχνω για μια λέξη μαγική

Ποίηση που γίνεται φενάκη
Λέξεις που σκορπίζουν στον αγέρα
Δίνω άλλη γεύση στο φαρμάκι
Παίρνει άλλο φως η κάθε μέρα

Ποίηση που καίγεται σα στάχτη
Τα χαρτιά μου που δεν έχουν λογική
Θαύματα που μοιάζουν με απάτη
Έρωτες με λήξη τραγική

Ποίηση που χάνεται στο πάθος
Ρίμες ποτισμένες με ιδρώτα
Στίχοι που προκύπτουν κατά λάθος
Όλες οι στροφές σβησμένα νώτα

Ποίηση με δέος και με ρίγος
Θέληση που χάνεται στη μοίρα
Άνθρωπος που είναι τόσο λίγος
Αίσθημα που μοιάζει με πλημμύρα

Με πλημμύρα στο χαρτί μου
Μοιάζουν όλες μου οι σκέψεις
Αραδιάζω τα «γιατί» μου
Τα στριμώχνω μες στις λέξεις

Μια πλημμύρα δίχως άκρη
Μέσα απ’ το μυαλό μου βγαίνει
«τόσα χρόνια ούτε ένα δάκρυ»,
λέει κι ύστερα ξεμακραίνει…