ΠΟΘΟΣ ΑΤΕΛΗΣ / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Περνώ μέσα από τις αμφιθυμίες
του δέρματός σου
Ο ήλιος πλάνης και ανέστιος
κλωθογυρίζει
στο μυαλό μου
Καίγομαι και φωτίζομαι
Η γη λιγοστή
για να αναπαύσω το σώμα μου
Αποζητώ τη γαλήνη σου ,λόγε
Στα σοκάκια της ποίησης
τριγυρνώ αδέσποτη
και μόνη
Εσύ σταθερά ουδέτερος
Πώς να σε διεκδικήσω
και από ποιόν ;

Μέρες Νοεμβρίου είκοσι εννιά
Βρέχει αμφίβολες επιθυμίες
Αντέχω τη θλίψη
την καθίζηση του χρόνου
το ταξίδι μας
Αντέχω τους ασκεπείς ουρανούς
τις ασπρόμαυρες εικόνες μας
την υγρασία του προσώπου σου
Είμαι εγκλωβισμένη
ανάμεσα στην τρίτη και τέταρτη στροφή
ενός ημιτελούς πόθου
που αγωνιά
να γίνει ποίημα
Δεν θα του χαριστώ

Μέρες ενός ανέραστου φθινοπώρου
Αποζητώ τη συγχώρησή σου, λόγε
Πότε θα με ενδύσεις με εκείνο το σκοτεινό
πορφυρό σου φως
Πότε θα με κάψεις ατελώς και ανέγγιχτα
Πότε θα με καταπιείς ακέραιη και ελεύθερη
όπως ακριβώς την ώρα που γεννήθηκα...