Ψαράκης Κώστας: Τρία (3) Ποιήματα

Τα ακρωτήρια του τέλους

Αν πάς βόρεια
και αν περάσεις τον κάμπο των ανθρώπων ,
[αυτό που συνηθίζομε να λέμε πραγματικότητα]
εκει όπου ζουν τα καθημερινά ,
θα βγείς στα ακρωτήρια του τέλους.
Στους γκρεμούς της μεγαλειώδους κατακρήμνισης ,
εκεί όπου ο κάμπος ,
εν αγνοία των ανθρώπων ,
ο υψίπεδος ,
διαρκώς καταρρέει στην αρχαία θάλασσα ,
αργά και απρόβλεπτα
ανανεώνοντας τους γκρεμούς του•
Κι έχουν μείνει μετέωρα νησιά
π απομακρύνονται ,
απο την καταρρέουσα ακτή
και στα νησιά μοναχοί άνθρωποι
οι φύλακες του χρόνου •

[ανάβουν την νύχτα την λάμπα
που μυρίζει πετρέλαιο
ακούνε τις μακρινές κατακρημνίσεις ,
που τους απομακρύνει κι άλλο
από τον κάμπο των ανθρώπων ,
αυτών των ανθρώπων που αγνοούν
την ύπαρξη ετούτων των τόπων ,
ήσυχοι
με την ελευθερία της ολοκληρωτικής ήττας,
και την απέραντη ασφάλεια των νεκρών .]
Στα ακρωτήρια του τέλους ,
όπου καταρρέουν τα σώματα
όπου καταρρέει ο χρόνος ,
όπου καταρρέουν αργά οι σημασίες...

***

το παράπονο του Θεού

...μιλάνε συνέχεια μεταξύ τους
σαν άτακτη τάξη
δεν μπορούν να σωπάσουν επιτέλους
για να με ακούσουν

***

Πετρόκωστας

Μετά την παρέλαση , στην ερημιά των Αστερουσίων
φυσούσε ένας λίγο κρύος αέρας
που είχε μέσα του κάποιο καλοκαίρι ακόμα.
Όρθιος , στην άκρη του γκρεμού , με τα άτακτα άσπρα μαλλιά ν ανεμίζουν
καθάριζε ένα μήλο
ο Πετρόκωστας.
-Τέλειωσε η παρέλαση; - με ρώτησε
έκοψε στα δυό το μήλο , κάρφωσε το ένα κομμάτι με το παλιό καταδρομικό του μαχαίρι
και μου τόδωσε.
-Κράτησε το μαχαίρι -μου ειπε-Αυτός ο πόλεμος δεν λέει να τελειώσει ....
και χάθηκε στους γκρεμούς, και στην ερημία του Λιβυκού.