Ένας – ένας οι συγγενείς, κρατώντας στα χέρια τους άνθη μιας χρήσεως,
έμπαιναν στην μεγάλη κόκκινη κάμαρα ανυπόδητοι,
περπατώντας διστακτικά και με μεγάλη προσοχή,
καθώς αμέτρητα μικρά κομματάκια – θραύσματα απ’το τελευταίο του δηλητηριώδες όνειρο
ήταν σκορπισμένα ολόγυρα, παντού.
Αμίλητοι, πήραν τις θέσεις τους, γύρω απ’ το κρεβάτι...
― «Τώρα μπορούμε να του βγάλουμε τους επιδέσμους απ’ τα μάτια»
είπε ο γιατρός και γυρίζοντας ταυτόχρονα τον ηλεκτρικό διακόπτη στον τοίχο, γέμισε το δωμάτιο
με φως ιλαρόν και μυριάδες νουθεσίες,
διδαχές και παραινέσεις....
αναπτυγμένες με φροντίδα στα αρχαία θερμοκήπια της ζωής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου