Aιτία κι’αιτιατό δετοί κρίκοι αλύσου.
Το λουλούδι στη Γή-κήπο του Παραδείσου-
συνεχώς ακούει:"Γυμνός είσαι και ντύσου"
"Αγνότης ή’Ενοχή, πρίν απ’τον Νόμο, δική σου."
Κι’αν δεν ρωτήθηκε τ’ανθί ποιο χέρι το’χει σπείρει,
ο νους τ’ανθρώπου εχ’οφειλή σ’ολης της γης τη γύρη.
Κί’αφού οι αισθήσεις κολυμπούν μόνο στο πανηγύρι,
ζυγιάζει η φύση ενοχές και μένει τ’ανθομύρι.
Δίκο του δίφρο ο άνθρωπος μόνο καβαλικεύει
και πολεμάει ξώδερμα πρώτος να είναι ιππέας
Ξεχνά , η μοίρα τ’ άγαλμα της φύσης μαστορεύει,
στο άλογο ο ήρωας , στον κήπο ο σκαπανέας.
Οταν το συνειδός ξυπνά, σαν δίκια ταλανίζουν,
λυγούν οι αίσθησες κι’ο νούς κι’άλογα βαδίζουν.
Η αλήθεια γίνεται θηλειά, θανάτου αφετηρίας,
όμως υπάρχει η ψυχή,σανίδα σωτηρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου