ΑΕΝΑΗ ΔΙΑΦΥΓΗ / Αλεξανδρής Γιώργος

Απόκαμα.Επιστροφή στην κρύ­πτη.
Κομ­μάτι να ξαπο­στάσω
απ’ το κυνη­γητό του χρό­νου,
μια στάλα ν’ ανα­σάνω
απ’ την προ­σμονή και το ονει­ρο­πό­λημα
μιας ξέχω­ρης δικής μου μέρας.
Προ­τρέχω να προ­λάβω
την τόσο κοντινή επό­μενη στιγμή,
πιο πέρα τη συνέ­χεια ν’ αγνα­ντέψω,
μα δεν τα κατα­φέρνω
κι αυτό­μο­λος δικά­ζο­μαι
στη βεβαιό­τητα του απρό­σφο­ρου,
στης μονα­ξιάς το ανέ­φι­κτο
και του αυτο­προσ­διο­ρι­σμού τη δίνη.

Απόκαμα.Αναθάρρηση στην πρό­βλεψη.
Απρο­σπέ­λα­στος ο χρό­νος στη μονι­μό­τητά του,
αδυ­σώ­πη­τος στο άκαμ­πτο μέτρημά του
κι ανε­λέ­η­τος στην ευστά­θεια του ρυθ­μού του.
Και πώς να προ­λάβω μνή­μες να φτιάξω,
θύμη­σες να μαζέψω,
μπρο­στά από το αύριο,
από το χθες πιο κείθε
με μια συναί­σθηση κοντή και γνώση μετρημένη;

Απόκαμα.Ανακύκληση στη ζεύξη.
Στε­ριώνω μια παρα­δοχή στη φυγή,
στην απο­ζή­τηση την άρνηση φτε­ρώνω
κι επι­μένω να επι­σκοπώ και ν’ ανα­ρω­τιέ­μαι
με μια βασα­νι­στική επι­τή­δευση
και πάλι στην ουτο­πία και τα προ­σχή­ματα να σταθώ,
στην ανη­μπό­ρια αντέ­ρει­σμα να θεμε­λιώνω
και ασυγ­χώ­ρητο το ξάφ­νια­σμα στην απο­ρία,
στα ύστερα να αποποιούμαι.

Απόκαμα.Ενσυνείδητη επι­νό­ηση.
Το θέσπι­σμα προ­σή­γορη δοκιμή
τα ανα­πά­ντητα βεβαί­ωση και αρχή,
μετα­νιω­μός η διεκ­δί­κηση
και η συνέ­πεια προ­σφυγή,
σε μια αέναη του χρό­νου και δική μου διαφυγή.