Κώστας Λάνταβος: Τρία (3) Ποιήματα

ΑΤΙΤΛΟ

Στις μέρες μου,
το τραγούδι του κόσμου
δεν ακούγεται,

(εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί).

Τα λιόδεντρα κάτω απ’ τον πρωϊνό ήλιο
μαρτυρούν την αιώνια νιότη,

αλλά δεν βρίσκω το αίσθημα να καλπάζει πυρφόρο,
γεννώντας τον δικό του θάνατο.

Διατηρώ την περηφάνια της μοναξιάς μου
τώρα που οι έρωτες καίνε τις μνήμες τους.

Απ’ το τοπίο λείπει μια λεπτή κρούστα γλυκύτητας,

Όμως εξακολουθώ ν’ αγαπώ τις ευτυχίες μου
που άθικτες ξεμακραίνουν,
χαρίζοντάς μου την γεύση
του εν ειρήνη τελειωθέντος παραδείσου.

σημ.: εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί. Ακάθιστος Ύμνος, Στάσις Γ΄.

**

από την Μπαλάντα του κάμπου

Φορώντας τόν κάμπο κατάσαρκα
μετρῶ τίς σιωπές του
τά αἰσθήματα ξεθωριάζουν
πρίν κρύσταλλο γίνουν
σέ σχῆμα καρδιᾶς
παραμένουν οἱ μνῆμες
νά σαρκάζουν τούς πόθους
πού κάποτε ἦσαν δικοί μου

Τόν Ἰούλιο καμαρώνω τόν κάμπο
ὅταν πετάει τά ροῦχα του
σάν κάποιος πού γύρισε
ἀπ᾿ τό μόχθο τῆς μέρας
τή γύμνια του περιφέροντας
καμαρώνω τόν κάμπο
πού ἀτάραχος παραδίνεται
στό ἀπολαυστικό μαρτύριο τοῦ ἥλιου.

Από την συλλογή Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ, Εκδόσεις

Μεταίχμιο.

***

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ "Τα μάτια του μικρού Θεού", Αρμός, 2015.

Άνθρωπε δε χρειάζεται
να ερευνάς με πάθος τον προορισμό σου
η ζωή έχει κάτι ιερό από μόνη της
και είν’ αρκετό να τη σέβεσαι
όσο κι αν καταγίνεσαι
ο κόσμος θα παραμένει μυστήριο
όμως γύρω σου υπάρχει μαγεία παντού
τόση ομορφιά δεν μπορεί να δημιουργήθηκε επί ματαίω
αρχέτυπον κάλλος και αναλλοίωτον
αν ολόγυρα βλέπεις μόνο θλίψη
αυτή δεν είναι του κόσμου
είναι η δική σου