ΚΑΠΟΤΕ / Τηλέμαχος Τσελεπίδης

Κάποτε σου είπα  «σ' αγαπώ» - πως «είσαι η ψυχή μου»

Κι εσύ μ' απάντησες δειλά – «και εσύ είσαι η ζωή μου».

Κι έκτοτε όρκους μου 'δινες - πως μ' αγαπάς στ' αλήθεια

Κι έτσι η ζωή μας κύλαγε - όπως στα παραμύθια.

                        *

Όμως περάσανε οι καιροί - και δίσεκτα ήρθαν χρόνια

Κι η νιότη μας ξεθώριασε - μας βρήκαν μπόρες,  χιόνια

Κι οι δρόμοι μας χωρίσανε – και ζεις σε μέρη ξένα

Και σ΄ έχασα στην ξενιτιά, –πολύ μακριά από μένα.

                        *

Δεν ζήλεψα τον μισεμό.- Νάσαι καλά όπου είσαι

Κι αν σ΄εμποδίζει η εικόνα μου- απ΄ την καρδιά σου σβήσε

Όμως, σε συλλογίζομαι- αν ζεις μ' ανθρώπους ξένη

Σ΄ άλλη κουλτούρα κι άλλη  γη- κι είσαι δυστυχισμένη.

                        *

Και τώρα που ολοήμερα – τόσο σε συλλογιέμαι

Αγάπη μου, κι ας μου 'φυγες - εγώ, δεν σε απαρνιέμαι.

Κι ελπίζω κάποτε ν' αρθείς - ξανά στην αγκαλιά μου

Την ευτυχία που ΄χασες - να ξαναβρείς γλυκιά μου.

                        *

Μήπως και δεν σ' αγάπησαν - εκεί που ζεις στα ξένα

Μήπως  πολύ σ' αδίκησαν - και ζεις δυστυχισμένα.

Γιατί, απόψε στα παλιά – βγήκα τα μονοπάτια

Εκεί που πρωτοχάθηκα- μες τα γλυκά σου μάτια.