[Όταν περίμενες σε δωμάτια...] Στέλλα Βρακά

Όταν περίμενες σε δωμάτια
γεμάτα καπνούς
θρεμμένα παρελθόν
καταδίκαζες την μετάνοια.

Κοίταζες ανησυχία από το κλειστό
παράθυρο.
Παραπατούσες από έρωτα.

Όταν νόμιζες πως σου χτυπούσαν
την πόρτα
ήξερες πώς όλοι σε κοιτούσαν
ακατανόητα.

Όταν έψαχνες στο δάσος της
βροχής
στεγνούς πάπυρους
να γράψεις τα όνειρά σου...

Όταν ακόμα ήλπιζες
στην συνουσία την πολύτιμη
δεν είχες μέσα σου
παραδεχτεί
την μεγαλειώδη νίκη
της συντριβής.

Αρρώστησες αργά την σκέψη
έκανες υποθέσεις
μπροστά σ' έναν γρίφο
που φαντάστηκες
δύσκολο.

Πες μου πώς θα ξημερωθείς;
Εσύ κι ένα αστέρι που δεν κοιμήθηκε;

Όταν στους δρόμους
ξαναπαίξουν τα παιδιά
θα πάψω την φωνή μου
και θ' αγαπήσω επτά φορές
την σιωπή σου.