ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΡΙΕΣ (Αλήθειες) / Ρούλα Τριανταφύλλου

Φύλλα δέντρου το φθινόπωρο
οι μικροί μου θάνατοι.

Βλέπω τον εαυτό μου να διαβαίνει.
Τόσο μικρή πια,
ίσα που χωράω στο σώμα μου.

Χρόνια και χρόνια με κουβαλάω.
Λύπη, φόβοι και καημοί
συμπαγή πετρώματα με τον καιρό.

Μέσα μου κρύβω αλήθειες μικρές
-μεγάλες ήττες που με γέρασαν.

Οι μέρες που απέμειναν
θα πορευτούν περιγελώντας με.

Πώς να κρατήσω φεγγάρια;
Πώς να κρατήσω νύχτες καλοκαιρινές;
Τα χέρια ν’ απλώσω ν’ αγγίξω άστρα;

Δάκρυ με οδηγεί και με πνίγει.

Ω άνεμε!
Λαιστρυγόνες με θέλουν αλυσοδεμένη
στο παγωμένο χέρι του χειμώνα;