του Νίκου Γκάτσου
Εκεί που
φύτρωνε φλησκούνι κι άγρια µέντα
κι έβγαζε η γη
το πρώτο της κυκλάµινο
τώρα χωριάτες
παζαρεύουν τα τσιµέντα
και τα πουλιά
πέφτουν νεκρά στην υψικάµινο.
Εκεί που
σµίγανε τα χέρια τους οι µύστες
ευλαβικά πριν
µπουν στο τελεστήριο
τώρα πετάνε τ’
αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το
καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.
Εκεί που η
θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή
του κάµπου τα βελάσµατα
τώρα καµιόνια
κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορµιά
σιδερικά παιδιά κι ελάσµατα.
Κοιµήσου
Περσεφόνη
στην αγκαλιά
της γης
στου κόσµου το
µπαλκόνι
ποτέ µην
ξαναβγείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου