Μίμηση ψυχής / Στέλλα Βρακά

Μουδιάζω
μια παράξενη απραξία.
Παλεύει η ψυχή να βρει μια διέξοδο
που να της ταιριάζει.

Μίμηση μιας πρωτοφανέρωτης
θάλασσας.
Μίμηση της βουτιάς του γλάρου.
Μίμηση φωτός στο ψαλτήρι
του όρθρου
η ομορφιά σου που αγιάζει.

Πιστεύω πως το άπιαστό σου
το κρατάω μέσα στα γράμματα.

Δυο άνεμοι κι ένα σμάρι θαλασσοπούλια.
Ένα όνειρο
μια νιοστάλαχτη γαλήνη
όταν η αίσθηση της γνώσης
μου προσφέρει την σιωπή της.

Κι όταν η φωτιά τυλίξει το όνειρο
κρατάω το ωμέγα μην το διαπεράσει
και πού να σε χωρέσω τότε;

Θα πας με το δοκίμιο της μορφής
στην θάλασσα και θα την συνταιριάξεις
στον σκοπό σου.
Πες μου τότε πως θα ακουμπάω
την αλήθεια σου.

Όταν μπορέσεις ψηλάφισε
την ψυχή μου να με γνωρίσεις.