Δε θα ξαναρθούν τα τρένα / Γιώργος Καραγιάννης

Στράβωσαν οι ράγες,
σάπισαν οι τραβέρσες
και η βροχή άφησε τις σιδεριές 
αιωρούμενες,
τα τρένα να μην ξαναρθούν άλλη φορά.

Αλλά εμένα μέσα μου ακούγεται ακόμα
εκείνο το παλιό σφύριγμα που με ξεσηκώνει
με τις φωνές των επιβατών,
τις αγκαλιές και τα φιλιά
από αντάμωσες και αποχωρισμούς
και την εικόνα που είχα απ’ το παρελθόν
την κουβαλώ αμόλυντη και άθικτη
μες σε όλους τους καιρούς
για παρηγοριά.

Όταν όμως, τη μνήμη μου προσπερνώ
κι εμφανίζεται στο προσκήνιο το φρικτό παρόν,
το άχαρο τοπίο με προδίδει.
Γιατί όπως και να το δω,
παραμένει άδειο και με αποκαρδιώνει,
που οι μέρες μας συνεχίζονται βαριές,
εγκαταλειμμένοι μες στην ερημία να πονάμε,
να μην ακούμε τους γλυκούς κελαηδισμούς
απ’ τα φευγάτα πουλιά,
που κάθονταν κάθε πρωί μπροστά στο παραθύρι,
να καταλάβουν αν ήμασταν ακόμα ζωντανοί
και δεν ξεχάσαμε να χαμογελάμε.

Γιώργος Καραγιάννης