9 του Μάη (ημέρα Νίκης) / Ξένια Καλαϊτζίδου

Δεν μας έφταιξε ο Βάγκνερ, 
Δεν μας έφταιξε ο Νίτσσε
Για το αίμα των λαών μας,
Για τα βάσανα της γης.
Δεν μας έφταιξαν οι μάνες
Για την μαύρη, μαύρη δύση,
Που χαθήκαν τα παιδιά τους
Στον γκρεμό της οιμωγής.
Φταίξαν κάποια ανθρωπάκια
Με δειλά σαν μύγες μάτια
Και με νύχια σαν ψαλίδι
Και με πίστη σε στοιχειά.
Ποιος προστάτευε τ’ αρνάκια,
Λάτρης του πλανήτη άδειου,
Μετατράπηκε σε φίδι,
Για να βγάλει τη “βρωμιά”.
Ποιες υπέρ και ποιες κατά του
Ξεσηκώθηκαν οι χώρες.
Αναστέναξαν τα δάση,
Κλάψαν τα παλιά βουνά.
Του δαγκώσαν τη γροθιά του,
Της Ευρώπης γιους και κόρες
Δεν τον άφησαν να σφάξει,
Γη να κάνει κάρβουνα.
Ποιοι; Οι “βάρβαροι”, οι “φαύλοι”,
Πριν κάποιες χιλιάδες χρόνια
Με τα έθνη των Αρίων
Που κατέφυγαν εκεί.
Τόση πίστη, τόση πάλη
Για την λευτεριά αιώνια.
Και ιδού ξανά θηρία,
Ιδού σκύλοι νηστικοί.
Μάζες που δεν ξέρουν πόνο
Και δεν ξέρουν την πορεία –
Λόγια μιας παλιάς κασέτας
Γελοιογραφικά, σφοδρά –
Παραμένουν μάζες μόνο…
Ήμουν σήμερα σχολείο.
Ποιο κατόρθωμα, τι λέτε;
Ούτε μια αναφορά.
Και όσους γνωστούς ρωτούσα,
Δεν το ήξερε κανένας
Πως ο Μιχαήλ Γιεγκόροφ
Έβαλε πάνω στο Ραϊχστάγκ
Μια σημαία αιμορραγούσα,
Γιατί ήταν ηττημένος
Ο χωριάτης-εωσφόρος
Και τα δόγματα πλαστά.
Μα μικροί, εννιά του Μάη
Βλέπαμε τους στρατιώτες,
Τους προσφέραμε λουλούδια
Και χαιρόμασταν μαζί.
Κι όμως εύχομαι να έρθει
Ο χρόνος της δικής σας νιότης,
Να θυμίσει τα τραγούδια
Των ηρώων της αυγής.