ο τίποτα σβήνει.
μα είναι η δύση αυτή
που υπερβαίνει τα όρια,
ανήσυχοι και διψασμένοι
όπου τα πάντα υπάρχουν
ως τετελεσμένα πορεύονται
οι απογυμνωμένοι,
ένα τραγούδι έρχεται
στα γαλανά της νερά
μα πάλι βυθίστηκε
ο ήχος στο βυθό της,
ω άνθρωπε φόρεσε
έστω για μια φορά
τις φτερούγες σου
και πέτα, πέτα μακριά
απ΄την κενότητα
των πραγμάτων γιατί
η θάλασσα των ονείρων σου
έχει πολλά ψάρια
της μη-ύπαρξης
με καλυμμένα πρόσωπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου