ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ / Γιάννης Τάτσης

Ροδόχρωμο λουλούδι, ευωδιάς, σκορπώντας
αρώματα ευτυχίας στον κήπο της καρδιάς,
έγινε κόκκινο μήλο μιας άγουρης μηλιάς.
Κομμένο από ξένο, αγάπης χέρι,
με φορτωμένα περπατάει, πίκρας γιατί…,
που κακοφορμίζουν την πληγή και αιμορραγεί.
Παιδί της καρδιάς,
αναπνέοντας σε μια ζεστή, αγάπης αγκαλιά,
αναβλύζει αρώματα νοσταλγίας
για τον τόπο του υπαρξιακού του δέντρου.
Κάποιο δάκρυ, μοίρας σκοτεινής
το δίκασε στου χωρισμού το νυχτωμένο δρόμο,
στις πίκρας τον αφόρητο καημό, στου μαρασμού
τον πόνο να ψάχνει για το ριζικό του,
μες στο λαβύρινθο του πολύχρωμου κόσμου.
Ήλιος ιχνηλάτης,
ακολουθώντας τις οπλές ακέφαλων ιχνών
στη σκόνη του κακοτράχαλου καιρού,
έριξε αχτίδα φωτός στις πληγές του πόνου.
Χρόνια πέταξαν πολλά μαζί με απελπισμένα,
ταξιδιάρικα πουλιά, μέσα στη χιονοθύελλα
μιας απεγνωσμένης αναζήτησης στον κρύο το βοριά,
μα ήρθαν αρώματα της άνοιξης στην αγκαλιά
και έλιωσαν πάγους και καημούς, ένωσαν τη μάνα
και το γιο κάτω από το δέντρο το δικό τους.
Δυο μάνες έχουν αγκαλιά,
το γιο τους που πονά για μάνα και μητέρα.

Από την ποιητική συλλογή "Στα αγνάντια των λογισμών."