Ταξίδι στο φως : Ποιητική Συλλογή της Στέλλας - Σοφίας Ν. Ζυγούρη

Σιωπή και σιωπή

                     

Μιλώ πολύ με τη Σιωπή, την αγαπημένη μου.
Ποιά όμως; Υπάρχουν «είδη», «ποιότητες» Σιωπής!

Η αγαπημένη μου φίλη, δεν είναι η ψυχρή σιωπή.
Είναι η ζώσα. Δεν είναι υποχρεωτικά μονόδρομος.
Είναι συνειδητή επιλογή, επιδίωξη.
Δεν εκφράζει ενοχή, αλλά το δίκιο της απόλυτης αλήθειας.
Δεν είναι αυτή που δεν έχει να πει τίποτα,
αλλά σαν ρήτορας λέει τα πάντα.

«Αγάπησα τις λέξεις.
Αλλά μόνο μέσα στη Σιωπή έμαθα
να εκτιμώ την αξία τους!»

Μέσα στη Σιωπή βιώνονται
κι εκφράζονται τα βαθύτερα συναισθήματα.
Οι μεγαλύτερες, ακριβότερες αλήθειες μας.
Στον πιο μεγάλο πόνο είναι οδυνηρότερη από κραυγή.

«Και την απάντηση σκληρή την έδωσε η Σιωπή της.
Πιο δυνατή από κραυγή και πιο πικρή από δάκρυ.»

Στην πλημμυρίδα της χαράς η Σιωπή είναι τόσο «φλύαρη.»
Δεν υπάρχουν εκφράσεις να την περιγράψουν.
Για τα θαύματα εκφραζόμαστε με έκσταση, λόγια άρρητα..!

Μπροστά στο μεγαλείο μιας ψυχής, τί να πουν οι λέξεις;
«Όταν τα έργα μιλούν, τα λόγια σωπαίνουν.»
Η αγάπη μεσ’ τη σιωπή ζει τα πάντα.

Οι πιο όμορφες λέξεις φθίνουν την ιερότητα,
θαμπώνουν την ομορφιά της.

«Με τη Σιωπή σαν σου μιλώ κατάλαβέ με,
και χαμογέλα μου όταν στ’ όνειρο πετάω».
Αυτή λοιπόν είναι η Σιωπή η φίλη, δασκάλα κι έμπνευσή μου.
« Στη μοναξιά μου μίλησα, γινήκαμε και φίλες.
Την ευχαρίστησα λοιπόν, γιατί μαζί της διάβηκα
της σκέψης και του λογισμού, τις σφαλιστές τις πύλες»…!

*

Ταξίδι στο φως

Με ταξιδεύεις ποίηση

στου ονείρου το απέραντο.

Στους πέντε ωκεανούς

δροσίζονται οι αισθήσεις.

Αιώνιο φως το πνεύμα μου

σμιλεύει κι ευωδιάζει.

Στων κυμάτων της ζωής

αφρός λούζει την πίστη μου

ελπίδα καθαγιάζει.

 *

Γύθειο

ΓΥΘΕΙΟ! στο Αυγουστιάτικο απομεσήμερο
βγήκε η ψυχή στα μονοπάτια τα κρυφά να σεργιανίσει. 

Να ακούσει λόγια άρρητα, 
με μια σταλιά ζωής να ξεδιψάσει...

Ο νιος ο αέρας χάιδευε γοργό το πέρασμά της
η θάλασσα φλυάριζε παιχνίδια στα νερά της.
Σκλάβα, αιώνια λεύτερη, άγρια, γαληνεμένη,
οικεία, αφιλόξενη σαν είν’ ανταριασμένη.
Αμφίθυμη...
Πόσο ψυχή της μοιάζεις! 

 *

 Ένα χαμόγελο

Έχει τόση άπνοια,

φύλλο της καρδιάς δεν σείεται.

Τ΄ όνειρο δεν σαλπάρει.

Μονάχα ένα χαμόγελο,

ένα τόσο δα ασήμαντο γελάκι

στην άκρια των χειλιών,

έβαψε κόκκινη την γκρίζα γραμμή

της μελαγχολίας.

Σαν ξεχασμένος φάρος

στης νυχτωμένης θάλασσας

τ’ ατέλειωτο σκοτάδι.

Ελπίδα ονομάζεται,

μη όνειρο;

ή πόθος;

 *

 Στους δρόμους που περπάτησα

Κρεμάστηκε ο άνεμος στον ήχο της Σιωπής.

Μετέωρο στον χαιρετισμό απέμεινε το χέρι.

Ο χρόνος πάντοτε διαβαίνει βιαστικά,

νωρίς που κύλησε αυτό το Καλοκαίρι..!

Μα άφησε πίσω του με ολόχρυση κλωστή,

σφραγίδα, κέντημα, της αφθαρσίας νήμα.

Δεν το αγγίζει της λήθης η βροχή,

μήτε της φθοράς το φοβερό το κύμα.

Και κάπου εκεί, στον κήπο της καρδιάς,

νιογέννητο δεντράκι ξεφυτρώνει.

Κλαδιά του, μα για κοίταξε! δεν είναι αυτά κλαδιά.

Σαν ποίημα φαίνεται με στίχο τελειωμένο.

Αστέρι τ’ άλλο πιο ψηλά,

τ΄ όνειρο πιο δίπλα μου γελάει.

Το τρίτο το καλύτερο αγάπη μου μηνάει. 

Φως κι αγάπη στο πιο ψηλό κλαρί,

κι ένα πουλί γλυκόλαλο της Ποίησης 

υμνεί την ομορφιά,

και στη γιορτή… νότες κεντάει!

 *

 Ουρανός και γη

Πιο πέρα απ’ το όνειρο, η σκέψη δεν υπάρχει,

μόν’ η ψυχή παρατηρεί, βλέπει και καταγράφει.

Μια ουτοπία λευκόχρυση στήνει χορό στη νύχτα.

Πόση αιώνια ομορφιά για τα φθαρτά μας μάτια..!

Το Γύθειο λούστηκε με φως και ακριβό ασήμι!

Την πέτρινη θωριά του Ταϋγέτου,

δειλά τ’ Αυγούστου η Πανσέληνος αγγίζει,

με το χλωμό της φως τον αγκαλιάζει, 

την πέτρινη ψυχή του συγκλονίζει!

Αγέρωχη η καρδιά του αναριγά 

στη σπάνια ομορφιά εκστατική,

την αργυρή αρχόντισσα σαν αποχαιρετά,

δάκρυ, δροσιά, φιλί ως την αυγή..!

 *

 ΤΑΞΙΔΙ

(Τιμητική διάκριση στον 33^ο λογοτεχνικό διαγωνισμό

2014 της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών)

Μες στις στεγνές τις ώρες της Σιωπής,

μικρή νεράιδα η Έμπνευση, με παίρνει απ’ το χέρι.

Δροσάτη αύρα το φτερούγισμα ψυχής,

στ΄ άρρητα αρμενίζει η καρδιά, τα μυστικά τα μέρη..

Τα χείλη βρέχουμε στης Ποίησης «νερό»,

δροσοσταλίδες λαμπυρίζουν στα ..φτερά μας

«Ας μείνουμε λίγο ακόμα» της ζητώ..

Ας διαρκέσει το όνειρο όσο χτυπά η καρδιά μας..!

Στάθηκε τότε η σκέψη στη στιγμή τη μαγική,

όπου ακουμπά η ψυχή και χαλαρώνει,

σαν θεατής που τη ζωή του αμέτοχα κοιτά,

κι ότι κοιτάς. .. δεν είσαι εσύ.

Είναι κι αυτή μια σκέψη που λυτρώνει..!

Με λόγια άνθη, το όνειρο κεντά,

στο άδειο «τώρα» δίνει υπόσταση και χρώμα..

Παιδί η καρδιά τ’ αστέρια της μετρά,

και στων ονείρων κατοικεί, των μύθων της τη Χώρα..!