ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Μια μοναξιά αυτό το καλοκαίρι.

Κι ο ήλιος πνιγηρός

σαν ναός αποτυχημένων παρακλήσεων.

Tα αισθήματα ανάκατα με σκέψεις καθημερινές,

ψευτοεπαναστάσεις πάνε να γεννήσουνε,

μες στου θανάτου τις κληματαριές.

Σκυφτά προχωρά στον χωματόδρομο της σιωπής

η λιτανεία των ψυχών.

Τα φώτα ατενίζει στις ανηφοριές του χρόνου.

Κι οι προσευχές της αγκομαχούν ν’ ανέβουν

στα μονοπάτια τ’ ουρανού.

Δεν σμιλεύουν πια αλήθειες.

Ακόμα κι οι ήρωες δειλά αντικρίζουνε τις κορφές.

Δεν προχωρήσανε τα όνειρά τους ,

φοβήθηκαν το λάθος.

Σταθήκανε να περιμένουν τους χορούς των γυναικών,  

μήπως κι οι ελπίδες ξαναρθούν

στα νικημένα πρόσωπα.

Ευτυχώς , στα  θερισμένα χωράφια

οι Άγιοι δεν λησμονούν τους νεκρούς. 

Κι οι πιστοί της ομορφιάς

στις στέπες  τραγουδούν τα εμβατήρια των λύκων.

Μουσικές κι όνειρα λοιπόν

μέχρι τ’ άλλο καλοκαίρι.

Χριστόφορος Τριάντης