Αμούστακος στρατιώτης το όπλο του γεμίζει,
αγνάντια του το στρέφει τ' αδέρφια του θερίζει.
Το βλέμμα του ανάμικτα νεκρά κορμιά αγκαλιάζει,
αγνάντι μα και πλάι του κι η Άνοιξη ...οργιάζει!
Της μάνας συλλογάται την άσκοπη θυσία,
στο σπλάχνο της να δώσει μι' ανέφελη πορεία,
που πριν χαρεί το πρώτο ερωτικό του σκίρτημα
θύτης και θύμα τάχτηκε σε πολέμου μήνυμα.
Στης φύσης την ανεμελιά, στον μυροβόλο αγέρα,
αυτό με θάνατο μεθά στου Άρη τη σκακιέρα.
Στο στόχαστρό του αδιάφορα τ' αδέρφι του σκοπεύει.
Άλογο σφαιροβόλημα κι η σκέψη τον παιδεύει:
Να 'ναι μοιραία η στιγμή απ' το βόλι που σιμώνει;
Κι αλίμονο δεν έμαθε ποιον και για ποιον σκοτώνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου