Αποσπερίτης: Ποιητική Συλλογή του Πασχάλη Παπαβασίλείου

Τις μενεξεδένιες σου στιγμές προσπαθώ να φωτίσω
Σαν αποσπερίτης θα ’μαι πάντα κοντά σου
Το αντηλάρισμα των ματιών σου
Θα φωτίζει τη δική μας αγάπη

***

Ίσως

Εκείνο που εζήτησα απ’ τη ζωή δεν μου το ‘δωσε
Ίσως και δίχως να το θέλει
Βλέπω να χάνεσαι από μένα
Μακραίνεις την απόσταση
Ίσως και άθελα…
Βλέπω πως κουράστηκες
Μένεις πίσω από τα βήματα μου
Μα προσπαθώ να βγάλω μια φωνή για να μ’ ακούσεις
Να ξυπνήσεις

===================================================

                                             

Σαν ιχνηλάτης ψάχνω και εγώ
Μέσα στη ζούγκλα του παραλόγου κάτι να βρω
Πόθους κι αγάπες χαμένες στην πλάση
σκορπίδια στη γη
Τα ίχνη της τρέλας και του χαμού
σβηστήκανε με δάκρυα του σπαραγμού
Γιορτές πανηγύρια φωνές της χαράς
μέσα στον ήχο της συμφοράς
Κορμιά ξεπεσμένα με λάμψη χαμένη
Κυρτά σαν τα δένδρα  πού ’χουν γεράσει
Και γέρνουν στην γη

===================================================

Μα πως πέρασε η ώρα
Ήταν μεσάνυχτα όταν ξύπνησα
Ο ύπνος δεν με βρήκε
Με βρήκε η θύμηση
Την κάμαρή μας τη μικρή μ’ έφερε μπρος στα θλιμμένα μάτια
Και τ’ άρωμά σου τ’ απαλό
Τους δρόμους που περπατούσαμε χέρι με χέρι
Μέρη που τα ‘δινες ζωή
Ξημέρωσε …
Πως πέρασε η ώρα
Πως πέρασαν τα χρόνια

===================================================

Αναζητώ μες στης καρδιάς μου την ομίχλη ένα  μουράγιο
Το πλοίο μου να δέσω παρέα…
Κραυγάζουν σαν παιδιά στο άλμπουρο οι γλάροι
Την ώρα που βουτούν  στο γαλανό της θάλασσας
Και τα δελφίνια ακολουθούν κι αυτά πιστά
Ανακατεύοντας μες στους αφρούς της πλώρης την ελπίδα
Ένα αεράκι δροσερό τη μάτσα ανεμίζει
Η λαγουδέρα το σκάφος κυβερνά
Ο ήλιος ο καυτός και η άλμη τα χείλη και το σώμα αγριεύουν
Η ματιά τη ζωγραφιά αναζητά στο άπειρο
Με μπότζι σταθερό και με καμάρι λαμπερό

 

===================================================

Παλιές γλυκές αναμνήσεις χαρωπές ζουν στο μυαλό μου ζωντανές
Στιγμές γεμάτες εμορφιές είναι ακόμα νωπές
Γέλια αγνά  δυνατά αληθινά γίνανε τώρα βουβά σκυθρωπά
Μάτια μεγάλα αστραφτερά πανώρια ερωτικά
Τώρα υγρά δακρυσμένα μικρά
Χαρές φωναχτές δυνατές και  με χείλη που χαρίζανε πόθο
Τώρα δίνουν θλίψη απόγνωση μοναξιά
Που είναι εκείνες οι όμορφες ώρες τα λόγια οι χαρές
Πού είναι εκείνα τα βράδια τ’ ατέλειωτα γεμάτα ευωδιές
Τώρα οι μέρες και οι νύχτες είναι μουντές σκυθρωπές βαρετές
Και από τον έρωτα πολύ μακρινές.

===================================================

Δυσεύρετα χείλη αγνού πρωινού
Του ήλιου το ρόδο φεγγίζει το νου
Μεσαύγουστη αύρα η άχνα
μ’ αγγίζει μπουκέτο ημέρας βροχή δροσερή
Τα λόγια ροδίζουν το γέρμα του ήλιου
λαχτάρα και δίψα στο λάγνο κορμί
Φωτιές  ξεπετούνε τα μάτια του πάθους
στο κύμα της τρέλας εσύ λαμπερή
Τ' αστέρια φωτίζεις
αχτίδες δωρίζεις στο πέρα της γης

Μπορείτε να την διαβάσετε στο σύνδεσμο: http://www.paskalis.eu/gr/siloges.html