Τ’ αγκάθια τρυπούν τα χέρια μου ,
καθώς ψάχνω τη μορφή σου.
Εσύ , Αγαπημένη γυναίκα,
χάθηκες μες στον κόσμο.
Άλλαξες τη μοίρα της αγάπης,
περπατώντας στα μονοπάτια της λησμονιάς .
Αφήνοντας , σαν ελεημοσύνη, μικρές στάλες
απ’ τη δροσιά των χειλιών σου
στα λουλούδια του καλοκαιριού.
Τώρα προχωρώ στις άκρες του δρόμου,
φορώντας σκονισμένα σανδάλια .
Τ’ αστέρια ντύνουν τη νύχτα .
Μα η μελαγχολία μου
φαντάζει σαν τον Καύκασο του Προμηθέα :
τιμωρία αιώνια και μονότονη.
Αχ ! Αγαπημένη γυναίκα.
Λατρευτή περηφάνια μου.
Αναζητώ την ομορφιά σου
στις φωλιές των μελισσών,
στα εικονίσματα των δέντρων.
Κλωνάρια θυμαριού έκοψα στις πόρτες του παραδείσου.
Αναζητώ κι εκεί τη φωτεινή καρδιά σου
την μπολιασμένη με γη και θάλασσα
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου