Γεμίζει κι αδειάζει η πλατφόρμα του σταθμού. Βιαστικοί και αργοπορημένοι προσδίδουν στον χρόνο μία δύναμη επιρροής ακατανόητη. Συγχρονισμένα βήματα με τον δείκτη των δευτερολέπτων, αέναη επιχείρηση αγοράς ακόμη λίγου χρόνου ζωής.
Γερμένος στο παγκάκι, κοιτώ προς κάθε κατεύθυνση. Αδιαφόρετα. Στριμωγμένος στην γωνιά μου, κρατώ το εισιτήριο. Ιδρωμένα, γερασμένα χέρια αναμονής.
-Κύριε, να σας βοηθήσω; Κύριε;
-… παρακαλώ!
-Να σας βοηθήσω; Μάλιστα, το εισιτήριο σας έχει λήξει, δεν μπορείτε να επιβιβαστείτε. Από πέρυσι!
-…
Της το είχα υποσχεθεί. Μου έσφιξε το χέρι και μου ζήτησε μία τελευταία βόλτα με τον συρμό. Σε αυτόν που γνωριστήκαμε. Δεν τα κατάφερα. Τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Στο ένα χέρι το διπλό εισιτήριο, στο άλλο το μπαστούνι, προσπαθώ να κρατηθώ όρθιος και αποχωρώ. Συγχώρεσε με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου