Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Τραγούδια γεννημένα σε άνετα διαμερίσματα
Ή και σε λόχμες που τις περιφρονεί ο ήλιος
Μεγαλωμένα με ασφάλεια σε μέρες τρόμου
Πλάι σε φυλακές όπου στενάζουν τιμωρημένοι
Ποιητές γιατί ανέπνεαν πλατιά.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Το άγχος σας δε με εξαπατά
Η μαθητεία σας στον περσοναλισμό
Δε με γελάνε τα χαμόγελά σας στη θεία ελπίδα
Σαν τη μοιράζουν τα μικρόφωνα της Κυριακής,
Ο πανικός σας μπροστά στο δικό σας θάνατο
Η αδιαφορία μπροστά στο θάνατο των άλλων.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Δε μπορώ να παίζω μ΄ εύθραυστα παιχνίδια
Με χάρτινα λουλούδια να στολίζομαι
Μισώ τα γλυκερά τα χρώματα κι ανοίγω
Τα μπράτσα μου να χαιρετίσω τις κατεβασιές
Μου παίρνουν με ιαχές τους προαιώνιους δρόμους
Ντυμένες μπλούζες με το χρώμα της αυγής.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Προσμένω να ιδώ φεγγάρια να πέφτουνε στα βάραθρα
Κόσμο σακάτη ν΄ αρματώνεται μ΄ αχτίνες
Περιμένω την εποχή ν΄ αλλάξει φόρεμα
Περιμένω έναν κατακλυσμό να ξεδιψάσω
Τις σάλπιγγες που δεν ανέχεται η ακοή σας.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Φορώ γιακά την άσπρη σφαγή και με πνίγει
Έχω στην καρδιά μου την έκρηξη της Χιροσίμα
Έχω στα μάτια μου την έρημο της Νεβάδα
Νιώθω το κρύο εκατομμυρίων αστέγων
Έχω την περηφάνια των παιδιών που προτίμησαν το μαρτύριο
Και της συκοφαντίας σας τη μαχαιριά στις πλάτες.
Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου