Άγγελος Σικελιανός

του Νίκου Παππά 

Αδερφέ μου Γιάννη Κήτς
οι Αχαιοί λησμόνησαν
την πανοπλία τους μες στα τραγούδια σου.
Και μόνο οι Αχαιοί;
Οι άνθρωποι, το αίμα τους και τα παιδιά τους•
κι οι μελλοθάνατοι μια κόκκινη κορδέλα
από τη δόξα τους! 
Άρχοντας της μούσας, πλουσιοπάροχε έφηβε,
εκατό χρόνια ζύγιζε η κάθε σου στιγμή
όταν τίναζες σαν βασιλικό δέντρο τα φυλλώματα
που χόρταιναν με ουρανό τη δίψα τους
καθώς τα πότιζες
με την ψυχή στις ρίζες απλωμένη,
ξανθό αγριοπαίδι, αλαφροΐσκιωτε...
Και μόνο αγόρι; Και μόνο άλαφροΐσκιωτος;
Ο Διγενής, ο Ασκληπιός κι ο γιος τού Θεού στη Ρώμη
κουβέντιασαν μαζί σου ίσοι κι όμοιοι
σαν σημερινοί που πορευτήκατε μαζί
μιλώντας για τον άνθρωπο που όλοι τον τυραννούνε.
Δεν πρόλαβα στο δρόμο του το Θάνατο
δεν πρόλαβα το μαύρο του φαρί όταν ερχόταν
στην «Παμμακάριστο» ντυμένος Ιερέας,
μας έδειξε το γέλιο του και μας ξεγέλασε
μας έδειξε το στίχο σου και μπήκε...
Πόσο μικροί γινήκαμε σαν ξάπλωσες στο φέρετρο!
Σήκω να δεις, ήρθαν οι επίσημοι, Άγγελε,
ήρθαν οι διανοούμενοι φτασμένοι
υπόσταση να πάρουνε από το θάνατό σου,
χτες αρνήθηκαν να σε δεχτούν σε δύο νοσοκομεία
σήμερα σε κηδεύουν «δημοσία δαπάνη»...
Ό βρυχηθμός σου θα σκότωνε την ομήγυρη
μα δε φοβούνται πια να τον ακούσουν
γι' αυτό και ήρθαν
αλαφροΐσκιωτε, λιοντάρι, άρχοντα και φτωχέ,
νερομάνα από ρουμελιώτικο κεφαλάρι
που χούγιαζες σαν κλέφτης του '21 
και στεκόσουν σαν τα ψηλά βουνά της Κατοχής. 
Μα τον τάφο σου, Άγγελε, τ' ορκίζομαι 
θ' αντισταθούμε για την Ποίηση μέχρι θανάτου 
θ' αντισταθούμε μέχρι αυγής 
για το σκοτάδι που μας περικυκλώνει 
θ' αντισταθούμε με το στίχο μας ξιφολόγχη! 
Δέξου τις καρδιές που σου 'φεραν οι νέοι ποιητές 
μες στα βιβλία τους διπλωμένες, 
καθώς τα τριαντάφυλλα που κουβαλούσες έφιππος 
στα σαστισμένα πρωινά της Ρώμης 
στον τάφο του Κητς, στον τάφο του Σέλλεϋ 
γιατί τραγουδούσαν τον άνεμο και την ελευθερία! 
Δέξου και τη φωνή μου παρμένη απ' το βόγκο των λαών
την έφερε ο Όμηρος, την έφερε ο Ουίτμαν, 
την έφερες κι εσύ μελτέμι μας χιλιόχρονο 
σαν χούγιαζες σαν κλέφτης και σφύραες σα βοσκός
πάνω από μια φυλή που αυτιάζεται και μεγαλώνει
από φιλότιμο κι από περήφανο θυμό, 
ελάτι διακοσάχρονο στην πόρτα της Πατρίδας...