Το σπίτι

Ματαγός Πάρις 

Θυμάμαι ένα σπίτι γεμάτο ζωή
μα χωρίς καθόλου να έχει αγάπη.
Διώχθηκε κάθε ελπίδα από 'κεί,
και χάθηκε στα παχιά του χρόνου τα λάθη.

Στους κίτρινους τοίχους του εικόνες.
Χρώματα που εμένα τώρα ματώνουν.
Όνειρα άγονα λιώσαν στις σκόνες,
τοίχοι που τις ανάσες μου πλακώνουν.

Ας βουλίσει, τι νόημα ποια να υπάρχει;
Η ζωή του όλη φθίνοντας πηγαίνει.
Ποτέ ξανά λάμψη δε θα 'χει.
Αγνή αυτή, μα και καταραμένη.

Μας ρήμαξε ο λόγος που τ' αφήσαμε.
Εμείς που κάποτε ήμασταν η ακμή του.
Για δαύτο δε σκεφτήκαμε ούτ' ελπίσαμε•
ο σπόρος εμείς για την καταστροφή του.