[Μπορώ να μετρήσω] / Κασαπή Έλσα

Έλσα Κασαπή 

Μπορώ να μετρήσω

κάθε ίντσα του ονείρου

που μας χώνεψε.

Κι αυτό γιατί οι άγριες βροχές

δεν υστερούν σε δέος,

μήτε αόρατους

μας κάνουν συνεργούς.

Ό,τι αποτυπώθηκε στο χωροΧρόνο μας,

λιωμένο σίδερο από άφλογο μολύβι.

Όσο για τις ώρες που μετριάζομαι,

γιατί οι τρικυμίες μου πνίγουν το θάρρος,

δεν ξεχνώ πως είμαι σκαρί

φτιαγμένο για ταξίδια ..

Όνειρο (απόσπασμα)

 του Νίκου Μπατσικανή

…Όνειρο

φίδι στον κόρφο σου

αγρίμι λεύτερο

τρένο δίχως σταθμό

αφετηρία και προορισμό.

Μεθυσμένο καράβι

αλάνι και γόης της νύχτας.

Κίβδηλο νόμισμα

στοχασμού δεκανίκι

νου πηδάλιο

νύχτας παράσιτο

νόθο γέννημα

αποπαίδι του ύπνου.

…Μια γυναίκα

μ' ένα κόκκινο σάλι που σέρνεται πίσω

και πιάνεται στα ξερά χόρτα

και στ' αγκάθια του ονείρου

δίχως να νοιάζεται που τα έλκει μαζί της.

Ομφάλιος λώρος της μάνας

ματωμένος υμένας κόρης που πλάγιασε

στο παρθενικό της σμίξιμο.

…

Όνειρο

- τρελέ σκηνοθέτη

- νου παρανάλωμα

φτιάξε

κι απόψε

το έργο

στα μέτρα σου.

Εσύ διαλέγεις ήρωες

τοπία, σκηνικά

κι εγώ

ούτε καν

κομπάρσους.

Σύρε το βαγονέτο σου

στις ράγες του μυαλού

αδιάκοπα.

Το ξέρω

πάλι

θα παραδώσεις την κόπια έτσι

χωρίς μοντάζ

ακατέργαστη.

Μάταια παρακάλια

ικεσίες κι απειλές.

Ξυπνώ

λουσμένος στον ιδρώτα και στα κλάματα.

Τέλειωσε

πάει πια

θα πάρω την τύχη στα χέρια μου.

Εγώ θα κουμαντάρω την υπόθεση μέσα στα όνειρα.

Κι έμεινα εκεί

να περιμένω

καθώς δεν ήξερα

η Αγάπη πως θ' αργήσει…

Δηλώνω "Παρών"

του Λουκά Νικολαίδη 

Μέσα από δρόμους του Άλλου καιρού,

φυγαδεύω την Άδολη ψυχή μου,

για ν' αποφύγει τα Μεγαλόσχημα Πρόσωπα

και τους "Προσφιλείς" μου Εχθρούς.....

Στις διασταυρώσεις του Χαμογελαστού Ουρανού

με τους Άδειους από επιβάτες Σταθμούς

και τα σαρακωμένα τρένα,

βγάζω από τη χρυσή μου φαρέτρα

το βέλος του Έρωτα

που στάζει γλυκές Αποθυμιές

και Προσδοκίες από τα Μαραμένα μου Όνειρα,

και σημαδεύοντας,

σαϊτεύω τη ζωή μου κατάστηθα,

προτού να λιώσει και ν' αφανιστεί,

από της Σιωπής.....τα Οξείδια!

Κάθε μέρα εδώ και λίγο καιρό, θαρρώ,

πως με παρασέρνουν της Αισιοδοξίας τ' αγέρια,

κι εκεί που νόμιζα πως έχω τελειώσει,

μιά Αίσθηση παρορμητική και πρωτόγνωρη,

με κάνει να νιώθω,

κάτι το εντελώς .....Μοναδικό!

Έχω πλέον Γνώμη και Λόγο για Όλα,

και δηλώνω Πεισματικά και Απερίφραστα

πως είμαι "Εδώ" και "Παρών,"

ΘΑΝΟΣ ΚΟΣΥΒΑΣ: Παρουσίαση Ποιητικής Συλλογής: Μεσημβρινοί

Oι (.poema..) εκδόσεις σάς προσκαλούν

το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015 (ώρα: 8.00 μ.μ.)

στην παρουσίαση του βιβλίου

ΘΑΝΟΣ ΚΟΣΥΒΑΣ

Μεσημβρινοί

στο καφέ Stretto

(Καρόλου Ντηλ 18, Θεσσαλονίκη)

*

 Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

 Βαλάντης Βορδός και Βασίλης Ρούβαλης, συγγραφείς

 Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι Σοφία Γιοβάνογλου – Μαρία Δαλαμήτρα

Καρτ ποστάλ

Σ’ αυτά τα παλιά συρτάρια

ψάχνεις να βρεις τα γράμματα.

Γράμματα παλιών ερώτων

καρτ ποστάλ άλλης εποχής με καβαφικές ρήσεις

και φωτογραφίες ασπρόμαυρες της στιγμής.

Ποιο το όφελος να τα αναζητείς;

Αξίζει άραγε να τα ξαναδεί το φως;

Ας μείνουν κλειδωμένα στου χρόνου το έρεβος,

το αδυσώπητο.

Τι έχεις να φοβηθείς;

Ίσως κάποια μέρα από τον φόβο σου να φοβηθείς

και να νιώσεις ηττημένος.

Μα ίσως μια μέρα τον φόβο σου νικήσεις

και νιώσεις θεός.

Το ξέρω, προτιμάς την αφάνεια από την επιφάνεια.

Δεν θέλεις διαμαντένια φεγγάρια

να σου τάζουν στο χαρτί,

μα τον έναστρο ουρανό ζωγραφισμένο στην ψυχή.

Σε ξέρω καλά, εαυτέ μου.

Αγγέλα Καϊμακλιώτη: Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής :ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΕΓΓΥΣ Στις 11 Φεβρουαρίου, στις 7:30 μ.μ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Λάρνακα!

Αόρατοι

Για μια στιγμή  αόρατοι έγιναν

ο χρόνος σταμάτησε

οι άλλοι δεν είχαν καμιά σημασία

Εκείνοι θεόρατοι

όμως αόρατοι

για μια στιγμή

Φάνηκαν τότε αιφνιδίως

οι σκιές τους

Κι αντιληφθήκανε ευτυχώς

ότι τους έβλεπε ο ήλιος

και πως τους ζέσταινε εντός

ένας Θεός

ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ (ένα ποίημα της Συλλογής)

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

VIII

Δεν είχα κιμωλία να σχεδιάσω την ψυχή μου...

με άλφιτα σημείωσα γραμμές και σχήματα μιας μοίρας

μα πέσαν τα πουλιά και τα 'φαγαν και σβήσαν

Μη με ρωτάς μετά πώς έχτισα το αδιέξοδό μου

και πώς πορεύτηκα και πού πλανήθηκα

στους ίδιους μου τους δρόμους

πόσες φορές σκόνταψα πάνω μου

με το κεφάλι στην καρδιά μπηγμένο

Ψυχόπολη

με τα θαμμένα ποτάμια και τα γκρεμισμένα κάστρα

με τις πλατείες που αλλάζουν σχήμα σαν τον κόκκινο λεκέ

στη μπλούζα

Ψυχόπολη με τα στοιχειά με τις πυρές και τις αγχόνες

με το κλάμα που δαγκώνει τα μάνταλα στις πόρτες

γειτονιές επιτάφιοι με πόρνες ημερομηνίες στα παράθυρα

υπόγειοι σταθμοί με ερινύες κοπέλες

που τα χείλη τους έγιναν θρόισμα ξερόφυλλων εφημερίδων

νόμοι συνθήματα πραιτώρια φυλακές

νεκρόκηποι νεκρόκηποι νεκρόκηποι

Ανεξερεύνητο έγκλημα

εδώ περιπλανήθηκα

ανάμεσα στο φονιά και στους μελλοντικούς φονιάδες

φορώντας κατάσαρκα το μαύρο δίκιο μου

φτάνοντας από αγωνία σε αγωνία

κι ως την υπέρτατη αγωνία του λογικού

με την χειροναξία του πνεύματος πασχίζοντας να ξαναβρώ

το αρχέτυπο σβησμένο σχέδιο

ώσπου με ξέκανε σε βρώμικα σοκάκια το τραγούδι...

μη ελπίσεις παρ' εμού ούτε στίχους ούτε άλλο τι -

μόνον δια της λύπης είμαι εισέτι ποιητής

 Ερασμος 2014

Αθανάσιος Γανίδης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Αθανάσιος Γανίδης έχει γεννηθεί στην Ξάνθη το 1972 . Σπούδασε Τεχνολόγος Πολιτικός Μηχανικός στις Σέρρες και ζει μόνιμα στην Ξάνθη όπου και εργάζεται σαν ελεύθερος επαγγελματίας στην ειδικότητά του . Ασχολείται με την ποίηση αλλά και την πεζογραφία από την εφηβεία του. Ωστόσο μόλις το 2008 έκανε τις πρώτες προσπάθειες σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ποιήματά  του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες ανθολογίες, περιοδικά και σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο . Μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει μια ποιητική συλλογή του και ένα βιβλίο με διηγήματα. Από το  2010 είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος .

 Δημοσιεύσεις / Συμμετοχές σε συλλογές

Οι ποιητές και ο έρωτας γιορτάζουν την Άνοιξη – 2ος << Ποιητικός Διαγωνισμός Θεσσαλονίκης >> . Υδρόγειος 2008

Ποιητική ανθολογία 2009 – Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε μέρα . Εμπειρία Εκδοτική 2008

Ποιητική ανθολογία 2010 – Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε μέρα . Εμπειρία Εκδοτική 2009

Ποίηση και ζωγραφική . Υδρόγειος 2009

Τριμηνιαίο περιοδικό - Τεύχος 31 - 2009

“ Ανθολόγιο “ Ποιητικού Διαγωνισμού με Θέμα την “ πέτρα “ . Δήμος Χορτιάτη 2010

Βιβλία του που κυκλοφορούν

Κείμενα και εικόνες . UniBook 2010 ( Ποιητική συλλογή )

 Ο Πλανήτης 238 . UniBook 2010 ( Διηγήματα )

Διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς :

 2ο Βραβείο Ετήσιου Διαγωνισμού του Κελαινώ 2009

3ο Βραβείο 2ου Διεθνή Διαγωνισμού διηγήματος Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος 2010

3ο Βραβείο 4ου Διαγωνισμού ποίησης Βόλου 2009

3ο Βραβείο 4ου Διαγωνισμού ποίησης και στίχου Βόλου 2009

Έπαινος Λογοτεχνικού Διαγωνισμού 2009 του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου Μελβούρνης

Έπαινος 9ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ποιήσεως Θεσσαλονίκης της Ένωσης Συγγραφέων – Λογοτεχνών Ευρώπης 2009

Τιμητική διάκριση 1ου Διαγωνισμού Ποίησης του συλλόγου << Οι φίλοι των Επτανήσων >> 2009

Τιμητική διάκριση 2ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης του Δήμου Χορτιάτη 2008

Τιμητική Διάκριση Ετήσιου Διαγωνισμού του Κελαινώ 2008

Τιμητικός Έπαινος Διαγωνισμού Ποίησης Πολιτιστικής Κοινότητας Νέων Κομοτηνής 2008

Τιμητικό Δίπλωμα Πανελλήνιου Διαγωνισμού Θεσσαλονίκης 2008

Τιμητικό Δίπλωμα Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Δημοτικού Πνευματικού Κέντρου Λέρου 2008

Κυκεώνας

του Αθανάσιου Γανίδη 

Μέρες και νύχτες τώρα , κολυµπώ

σ’ αυτό το πέπλο της σιωπής

και προσπαθώ ,

προσπαθώ να µείνω µέλος

της ζωής

η φαντασία µου ασφυκτιά , στενάζει

πρέπει να δω

αυτή η πορεία

που µε βγάζει

να βρω κάπου να σταθώ

ανάσα για να πάρω

να ξαποστάσω

να ηρεµήσω

και ύστερα , τι άλλο

πάλι θα συνεχίσω …

Μέσα στη φτώχεια

του Αθανάσιου Γανίδη 

Μια τρώγλη έχει για σπίτι .

Λίγα ψίχουλα για δείπνο .

Κρεβάτι της το υγρό πάτωµα .

Έρηµη , χωρίς φίλους ,

δίχως εχθρούς ,

άγνωστη µέσα σ’ άγνωστους .

Κι όµως !

Κάποτε είχε φίλους ,

( φίλους καρδιακούς )

είχε λεφτά , είχε οικογένεια .

Τώρα σαν όνειρο

φαντάζουν όλα αυτά

στα µάτια της .

Μόνο µια ξέθωρη φωτογραφία ,

ενθύµιο της παλιάς καλής εποχής ,

κάτω από το προσκεφάλι της ,

µάρτυρας της ζωής της ,

ο µόνος

που της έχει αποµείνει .

Τιµητική ∆ιάκριση Ετήσιου ∆ιαγωνισµού του Κελαινώ 2008΄

Θλίψη

του Αθανάσιου Γανίδη 

Τα χείλη η λύπη καίει

το δάκρυ τα µάγουλα χαράζει

βαριά η µαύρη η καρδιά

µε θλίψη κτυπά .

Καµιά ελπίδα ,

δείγµα αισιοδοξίας ,

τίποτα .

Άλλοι οι στόχοι και τα όνειρα ,

άλλες οι πράξεις .

Ζωή φρικτή , δίχως σκοπό

κατάντησε να είναι .

Άµοιρη καρδιά

στα χείλη της αβύσσου ,

όσο κι αν σε τραβάει ,

κοντά µην πας

µην τύχει και στα πιο βαθιά ,

πέφτοντας ,

τα βάραθρα βρεθείς .

Μόνος

του Αθανάσιου Γανίδη 

Είναι φορές που ο χρόνος σταµατά ,

παγώνει

κι όλα γυρίζουν ένα γύρο

σε χορό ζωηρό

σε µια πίστα αδειανή

ήχοι και χρώµατα µαζί

µια βουή συνεχή

γοργά εναλλασσόµενες εικόνες

κι ο κόσµος λες κι αλλάζει .

Ξένος µέσα σε ξένους

δίχως λόγο ,

χωρίς φωνή που µπορεί ν’ ακουστεί

έρηµος στο πλήθος

µόνος εσύ …

Κι ύστερα ευθύς

κύµα παλίρροιας ορµητικό

σε παρασύρει , σε στροβιλίζει ,

σε πετά µακριά

κι εσύ αφήνεσαι και χάνεσαι

ξανά και ξανά

µέσα στο χρόνο

σε τόπους γνώριµους

ανάµεσα σε φίλους ξεχασµένους

µέσα σε εχθρούς

που θέλεις ν’ αποφύγεις

µόνος εσύ …΄

Τιµητικός Έπαινος ∆ιαγωνισµού Ποίησης Πολιτιστικής Κοινότητας Νέων

Κοµοτηνής 2008

Κείµενα και αισθήµατα

του Αθανάσιου Γανίδη 

Θέλω να γράψω δυο στροφές

για το σήµερα , το αύριο ,

το χθες

µα γρήγορα το µετανιώνω

βουλιάζω , βαλτώνω .

Αν µπορούσα να πω ,

αν µπορούσα να δείξω

αισθήµατα και σκέψεις

κείµενα και εικόνες να γίνουν …

Τι θα ‘θελα να κάνω ,

τι θα ‘θελα να πω .

Μακάρι να µπορούσα …

Κάθοµαι εδώ µονάχος ,

ανήµπορος οτιδήποτε να πω

περνάνε όλα από µπροστά µου

τρισδιάστατο φιλµ θαρρείς

κι εγώ ηθοποιός

να πρωταγωνιστώ σε έργο

αυτοβιογραφικό .

Χρόνια περασµένα

του Αθανάσιου Γανίδη 

Τα χρόνια που πέρασαν

αποδηµητικά πουλιά που πέταξαν µακριά

χάθηκαν ένα ένα µε την σειρά

σ’ ένα µακρινό ορίζοντα

χωρίς ελπίδα γυρισµού .

Το καλοκαίρι δεν θα ξαναρθεί εδώ ,

ποτέ ξανά .

Οι µυρωδιές της άνοιξης

θα µείνουν γλυκιά ανάµνηση του νου

της ψυχής ο κρυφός θησαυρός

και µόνο η κρύα όψη του χειµώνα

που φτάνει όλο και πιο κοντά

αργά , αργά , βασανιστικά

γεµίζει τώρα πια το οπτικό πεδίο

της κουρασµένης ύπαρξης µου .

Απόγευµα θλιµµένο

του Αθανάσιου Γανίδη 

Το απόγευµα το θλιµµένο αυτό

της ζωής µου

δεν λέει να τελειώσει .

Τριγυρνώ µέσα σε µιαν άηχη οδύνη

σ’ έναν άνισο ,

αδιάκοπο αγώνα µε τον χρόνο

χωρίς ελπίδα καµιά .

Τα πάντα χάνονται γύρω µου

άλλα σιγά , άλλα γρήγορα

πάω να τα αγγίξω ,

να νοιώσω ότι ζω

µα σκόνη γίνονται ευθύς

εξαφανίζονται για πάντα από µπρος µου

και δε θυµάµαι πια αν τα είδα πράγµατι

ή όνειρο ήταν και ξύπνησα

απλώς έχοντας την θύµησή τους .

Ορατότης µηδέν

του Αθανάσιου Γανίδη 

3ο Βραβείο 4ου ∆ιαγωνισµού ποίησης και στίχου Βόλου 2009

Σαλπάρω µακριά

πάνω σε άγρια κύµατα θυµού

µε παντιέρα αγέρωχη

το αδιαπραγµάτευτο εγώ µου .

Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν µπροστά µου

έλξατε , ωθήσατε , σύρατε

και προπαντός

η αίθουσα κλιµατίζεται

και πάω όλο µπροστά

µε ορµή ,

µε χαρακτηριστική σιγουριά .

Κόσµος µπαινοβγαίνει

κινείται γρήγορα , βιαστικά

η παρουσία µου κανέναν δεν ενοχλεί

µε τροµάζουν µόνο , τα σύννεφα

που αφήνουν ηχώ

στο µονοπάτι πίσω µου

και µ’ ακολουθούν ακούραστα

συνεχώς

πιστά σκυλιά ,

ορκισµένοι εχθροί του αφέντη τους

για πάντα εκεί

πολύ ψηλά για να τα διώξω

και ν’ αφήσουν επιτέλους

να µπει το φως στη σκηνή .

Κι εγώ σαλπάρω ,

σαλπάρω στο σκοτάδι ,

τα κύµατα σκίζω στα δυο

χωρίς αστέρια να φέγγουν ,

χωρίς σκοπό ορατό .

Κύπρος , το µαρτυρικό νησί της Αφροδίτης

του Αθανάσιου Γανίδη 

Ο αέρας σφυρίζει αµέριµνα µέσα στα όρθια κουφάρια

σκιές που σαλεύουν αθόρυβα σε µια έρηµη πόλη ξεχασµένη

η απουσία του χρόνου έντονα οδυνηρή

από τους αφρούς του κύµατος νοµίζω κάπου εδώ

πετάχτηκε η πανώρια Αφροδίτη

µα κι ο Αττίλας µε ορµή , να λίγο πιο πέρα , πότισε το χώµα µε αίµα ,

αίµα που κάλυψε όλο τον ιδρώτα , τους κόπους , τους αγώνες ,

όνειρα αθώων , όνειρα παιδιών .

Στο χάρτη µια πληγή που ακόµα αιµορραγεί

- θεέ µου πόσο ακόµα -

υποφέρεις χρόνια τώρα , χρόνια που γίνονται αιώνες ,

αιώνες σκοτεινοί .

Σκόρπιες εικόνες πετάνε στο µυαλό ,

αιχµάλωτοι να εκτελούνται εν ψυχρώ

- αγνοούµενους τους βαφτίζουν έτσι απλά για να ξεµπερδεύουν

µε θέµατα ενοχλητικά – στάβλοι µέσα σε εκκλησιές

και τυλιγµένη εσύ σε δυο σάβανα να θυµάσαι τα πάντα και να κλαις .

∆εν είσαι µόνη , ίσως και να το ξέρεις θαρρώ

κουράγιο κάνε µόνο και να θυµάσαι

πως ποτέ µα ποτέ δεν ξεχνώ .

Αθήνα 2009 µ.Χ.

του Αθανάσιου Γανίδη 

2ο Βραβείο Ετήσιου ∆ιαγωνισµού του Κελαινώ 2009

Αθήνα , πανώρια πόλη της Αθηνάς Παλλάδας

αιώνιο σύµβολο , φωτεινό , ολάκερης Ελλάδας

κοιτίδα πρώτη εσύ ,

της δηµοκρατίας ,

του ανθρωπισµού , του πολιτισµού ,

όλων των τεχνών

µα και αυτής ακόµα της ελευθερίας .

Στους δρόµους τους καινούς σου

µόνος περιπλανιέµαι …

Από κάπου µακριά ο ήχος µιας διαδήλωσης

ξέπνοος στην αρχή κι ύστερα όλο και πιο δυνατά

( Να δεις που πλησιάζει κατά δω ) .

Φασαρία , βοή

και µια σειρήνα κάπου πιο κοντά ,

ίσως από κάποιο περιπολικό ,

ουρλιάζει .

Ο κόσµος γύρω µου µια µερµηγκιά

πάει κι έρχεται βιαστικός

µε πρόσωπα γκρίζα και µάτια κενά .

Λευκοί , µαύροι , κίτρινοι , κόκκινοι

άνθρωποι κάθε φυλής

όπου γης και πατρίς

κι ο ουρανός σου θολός , η βροχή σου οξύ

πληµµυρίζει τα πάντα ,

τα πνίγει , τα πάντα τα καίει .

Από µακριά ατενίζω την Ακρόπολη .

Πόσο αταίριαστη πλέον αλήθεια φαντάζει

στο κέντρο µιας γερασµένης µητρόπολης

στολίδι αλλοτινό λατρεµένων θεών που πέθαναν

ποιος ξέρει πόσο χρόνια πριν

ένα κάδρο φουτουριστικό της νέας εποχής

σηµάδι των καιρών κι αυτό .

Χαµένος σε σύµπαν τεσσάρων διαστάσεων

σε χωροχρόνο άγνωστο

να διασχίζω απεγνωσµένα σκοτεινές ατραπούς

σηµαδεµένες από πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας

ψάχνω να βρω της γης το δαχτυλίδι που έχασα

πριν ποτέ µου να µπορέσω αυτό να κατακτήσω .

Ω! Τι Χαρά απροσμέτρητη..

του Λουκά Νικολαίδη 

Φυλακίζω τους φόβους μου,

μήπως τιναχτούν στον αέρα και σκορπιστούν,

Χαρά, Ελπίδα και Όνειρα....

Γιαυτό, περιορίζω τα Όνειρα,

της Ελπίδας τα όρια  στενεύω,

και την Χαρά μου....συγκρατώ!

Η Γλώσσα του Σώματος,

βολεμένη στο συρτάρι της Λήθης

και οι Πόθοι μου Σοβαροί και Μετρημένοι,

μου χαμογελούν απερίφραστα,

κι ευτυχώς,

κρατούν ακόμη την καρδιά μου

Ταπεινή και ζεστή!

Σε τόπο σκιερό καθημερινά,

ποτίζω το λουλούδι που λέγεται 'Αγάπη,"

μη τυχόν και μαραθεί,

ή ξεθωριάσει από του "Χειμώνα" τον Ήλιο....

Μόλις εχτές,

τόλμησα  ν' ανοίξω την αγκαλιά μου για λίγο,

κι ένα νησάκι Γαλήνης ξεπρόβαλε αίφνης,

για να φιλοξενήσει τους ναυαγούς της ζωής,

τους αβάσταχτα λυπημένους

αλλά, και τους έκπτωτους πρίγκηπες

του Σκότους και του.....Χάους!

Ω! Τι απροσμέτρητη Χαρά για μένα, Θεέ μου!!!

Ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν...

Ένα κορίτσι από το Αφγανιστάν παίζει σε ένα προσφυγικό καταυλισμό στην Καμπούλ.

δημοσιεύτηκε: http://www.naftemporiki.gr/slideshows/901560/oi-fotografies-tis-imeras/all

Σταματία Βλάγκα (βιογραφικό σημείωμα)

Η Σταματία Βλάγκα γεννήθηκε στη Λάρισα το 1984. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Διεθνείς σχέσεις, Αραβικά στο πανεπιστήμιο της Δαμασκού και  Management στο πανεπιστήμιο του Staffordshire. Έχει βραβευτεί σε Διεθνή και Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό (2ο βραβείο στο 4ο Ποιητικό διαγωνισμό του ΕΠΟΚ και 3ο βραβείο στο Διαγωνισμό του Συλλόγου Ανατολικής Ρωμυλίας Βόλου αντίστοιχα). Εκπροσώπησε  την Ελλάδα στο Φόρουμ νέων Ποιητριών που διοργάνωσε η Διεθνής Οργάνωση Νέων: «Creat Silk Way International Youth Union». Γνωρίσαμε την ποίησή της μέσα από τις σελίδες του διαδικτύου αλλά κυρίως από την συμμετοχή της, με τρία ποιήματα,  στην Ομαδική Ποιητική Συλλογή των Εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ  «Καλοκαίρι 2014». Τον Ιαν 2014 δημοσιεύτηκε σε μορφή e-book   η ποιητική της συλλογή: ΚΥΒΕΡΝΟΕΡΩΤΑΣ στην ιστοσελίδα: http://www.easywriter.gr/author/item/1758

Κυβερνοέρωτας (απόσπασμα) / Βλάγκα Σταματία

της Σταματία Βλάγκα 

Κλικ...κλικ...κλικ....

Καινούρια γνωριμία.

Μακριά απ' τη οθόνη ήμασταν

δυο άγνωστοι.

Κι όταν τα λάπτοπ άνοιγαν

και ερχόμασταν πιο κοντά,

παριστάναμε τους ερωτευμένους.

Ένας έρωτας ξηρός,

στεγνός από συναίσθημα

και αχόρταγα χάδια.

Και όταν το φως της μέρας

μας έβρισκε ''αγκαλιά'',

τρέχαμε τα κρυφτούμε

από τους εαυτούς μας.

....

Ονειρεύτηκα...ακόμη ονειρεύομαι...

μια φτερωτή πεταλούδα.

Πολύχρωμη!,

που θα μου φέρει της μυρωδιές

του κορμιού σου.

Θα νιώσω,

θα μυρίσω,

θα γευτώ,

θα αισθανθώ.

Μακριά από εκτυπωμένες φωτογραφίες,

ψεύτικους έρωτες

και ελπίδες.

Θρύψαλα μιας αγάπης

....

Κουρέλι πεταμένο στο πάτωμα,

προδομένη από κάθε συναίσθημα.

Τσαλαπατημένα όνειρα,

πεταμένα στην άκρη του μυαλού μου.

Αυτή είν' η αλήθεια μου,

που καταστρέφει τ' όνειρο

που πλάθω για να ζω.

Εκεί,

βυθισμένη σε μια πολυθρόνα,

προσπαθώ να σφραγίσω το παρελθόν

και να κλείσω κάθε χαραμάδα

πόνου μ' ένα

κλικ!

[Κάποια μέρα]

Κάποια μέρα άνοιξα την πόρτα

ο δρόμος ήταν γεμάτος άνδρες

Από τότε περπατώ με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω

(ας μη ξέρουν τι χρώμα έχουν τα μάτια μου)

μ΄ αυτό μου ξεφεύγει συνέχεια τρέχει στην άσφαλτο  στα

                                        μονοπάτια τρομάζοντας τον κόσμο

Από την πολλή του πίκρα κάποτε σκαρφάλωσε με δυο σκοινένιες

                                                    σκάλες κι΄ έγινε φεγγάρι

«Ξέρεις θεία πως αυτό τον ήλιο εγώ τον  έφτιαξα;

Τον ζωγράφισα σ΄ ένα χαρτί κι΄ ύστερα αυτός βγήκε

κι΄  ανέβηκε στον ουρανό»

«Ναι αγάπη μου eterno dolore καλή σου μέρα»

SEA MAIL

του Στέφανου Ζυμπουλάκη 

Στην εξορία μας στείλανε

δεμένους μες στα κάρρα.

ΕΚΚΙΝΗΣΗ

του Στέφανου Ζυμπουλάκη 

Ι

Τούτη η ζωή μοιάζει σαν φυλακή 
που της σφαλίσανε τις πόρτες.
" Άγνωστη μέρα δείξε μας το πρόσωπό σου".
Σε κάποιο κούφωμα 
εστιάζουνε οι μύρμηγκες και τα σκουλήκια, 
θα πρέπει να γίνεις ένα με το χώμα
ένα με τη γη και το βόλο 
καθώς ο σπόρος που ριζώνει μες στις φλέβες σου
γίνεται αίμα και βλασταίνει

ΙΙ

Κερί με μέλι ξεκινάνε
καθώς τους τείνει χέρι η πορεία 
κι εμείς που πέσαμε κατ΄ εξοχήν 
για τον ατίθασσο ηγεμόνα 
ακολουθάμε τη μεταγωγή 
για τ΄ οπλοστάσι.

Τα Αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. 'Ομως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
'Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

  Γιώργης Παυλόπουλος