Άνεμος θύμησης
μου χάιδεψε πάλι γλυκά το μυαλό
καθώς
γλιστρούσε πάνω απ' τη θάλασσα της λήθης,
και η μικρή,
απαλή ψεκάδα μνήμης που σήκωσε
μου δρόσισε το
πρόσωπο.
Σπάνια
επιστρέφει αυτή η θάλασσα κάτι παραπάνω από σταγόνες.
Φταίνε βέβαια
γι' αυτό και οι άνθρωποι.
Σαν παλιοί
ναυτικοί τη φοβούνται κι ούτε που γυρεύουν παραπάνω.
Μην τυχόν
γίνουν οι αναμνήσεις κύματα και τα κύματα βουνά.
Και όσοι
τολμηροί δεν αρκέστηκαν στο λίγο της και παρασύρθηκαν απ' το πολύ της,
άδικα
πνίγηκαν.
Γιατί αυτή η
θάλασσα κερδίζει πάντα.
Έχει βλέπεις
με το μέρος της τον χρόνο.
Κι όπως η ακμή
του βράχου γίνεται καμπύλη,
έτσι οι
σταγόνες εξατμίζονται πάνω στο δέρμα,
αφήνοντας μόνο
την αλμυρή αψάδα της λησμονιάς πάνω στα χείλη.
(Παντελής Τσιμπισκάκης, Θρυαλλίς, 2012, Εκδόσεις Ζήτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου