ΠΡΟΣΜΟΝΗ ... / Τσελεπίδης Τηλέμαχος

Σιωπή ...

Και κάπου φευγαλέα μια φωνή

και μια ψευδαίσθηση, γέννημα της ελπίδας.

Κι ύστερα πάλι τίποτα

και μόνο σιωπή, απέραντο σάβανο.

Κι οι καμινάδες της ζωής στις πόλεις

θα καπνίζουν

και στα σαλόνια τα πάρτι

τα ίδια πάντα ...

Και η νύχτα πέφτει πιο βαριά κι ασήκωτη,

σου κόβει την ανάσα της ψυχής ...

            *                                                                                                                      

Η ζήση σ’ έφερε στο διάβα της εδώ,

άγνωστε οδοιπόρε,

στο κύλισμα της ράχης.

Κι έμεινες αιχμάλωτος στην αγκαλιά

της πλαγιάς,

ανήμπορος ξωπίσω να γυρίσεις.

            *

Μόνη σου ελπίδα η λύτρωση απ’ την τύχη

που όμως τη νόθευσε το αγριοκαίρι.

Το ξεροβόρι έστρωσε πάνω σου βαρύ

παγόχιονο.

Γλυκός ύπνος θανάτου σου κλέβει

τις αισθήσεις

κι ας κοχλάζει μέσα σου η ζωή,

κάπου δοσμένη με αγάπη.

            *

Στου βουνού τη ράχη

πνίγηκε η στράτα,

παλλεύκιασε η φύση.

Ένα μέτρο το χιόνι ...

            *

Κι ήρθε η νύχτα κι η μοναξιά

             κι ήρθε ο τρόμος κι η βραχνάδα

και θα σταματήσουν οι αισθήσεις ...