[Κάθε που] / Παραδεισανού Ειρήνη

Κάθε που μου ζητούν τη γνώμη μου
για όσα αλλόφρονα περιστρέφονται γύρω μου
νιώθω μια ζάλη
σαν να κατάπια μεμιάς όλον τον αέρα
κι άφησα τον χώρο ξερό και αποσβολωμένο.

Δεν είναι πως δεν έχω τι να πω
είναι που δε βρίσκω κανέναν λόγο να το ξεστομίσω.

Και τότε
πιάνω τον εαυτό μου να μουρμουρίζει έναν τραχύ και ασυνάρτητο φθόγγο
διαρκώς επαναλαμβανόμενο
σαν γρύλισμα σκυλιού
που το άφησαν δεμένο για μέρες
δίχως νερό και φαγητό
να κοιτά έναν τοίχο

το στόμα μου
γίνεται ράμφος σπουργίτη
που του φεύγει η ψυχή

κι οι παιδικές παλάμες
με χτυπούν να ξυπνήσω