σ’ ένα τεντωμένο σκοινί με μια ομπρέλα / Σιλένα Λένα

πάνω σε τεντωμένο σκοινί κρατώντας μια ομπρέλα
κάτω, σιωπή
μια υπόγεια σιωπή που καλεί προς τα κάτω πεισματικά
ηδονικά στιγμές στιγμές
μα το πείσμα μεταδίδεται αίφνης και γίνεται ζωή
κρατώ την ομπρέλα και τα πρώτα βήματα κάνω δειλά πάνω στο σκοινί
δεν φοβάμαι μα δειλιάζω μονάχα στην ιδέα της ικανοποίησης της ιδέας της πτώσης
προχωρώ σταθερά
σωπαίνω, σβήνω κάθε σκέψη και συγκεντρώνομαι στο πέρασμα του βήματος σε δράση
του βήματος σε ζωή, σε έλλειψη χειροκροτημάτων τέλους
σε έναρξη χειροκροτημάτων επιβίωσης, και τι κρίμα που χάνω την ισορροπία μου
και κει που ένα δυνατό αααααα ακούγεται ένα ααααα που προσμένει την πτώση αχόρταγα
βρίσκω ξανά την ισορροπία και συνεχίζω
πάνω στο τεντωμένο σκοινί κρατώντας μια ομπρέλα
σε πείσμα του ααααα, σε πείσμα του τέλους

κι είναι η μπάρα δυνατή για να στηρίξει ακόμη και τη ζαλισμένη μου συνείδηση
κι είναι η καρδιά μου ζωντανή για να μεταφέρει στο αχόρταγο πλήθος που προσμένει το τέλος
την απόλυτη …. ζωή