μανία

μπήκε στο ευρύχωρο πρωινό
με την παλάμη μιας σκέψης ανοιχτή
και την κορυφή της φιλοδοξίας κυρτή
τα πρωινά μοιάζουν σαν τα χολ των παλιών σπιτιών
είναι το ίδιο άχρηστα κι απαραίτητα
κι όλα τα διακόπτει ο στενόμακρος διάδρομος
των αποτυχημένων προσπαθειών

η ενδέκατη είναι η κρίσιμη ώρα
και για τις πιθανές αποφάσεις
στέκεται στην κορυφή σαν αντένα
κι από κει κυλάνε γύρω της
τα αχανή τοπία με τις ανάγκες και τις βεβαιότητες
και καταλήγουν όλα στη βαθύσκιωτη ποταμιά
της άγνοιας

το πρωινό αυτό ήρθε συνοδευόμενο
από μια αυτεπάγγελτη άνοιξη
με τα ημίωρα ανασηκωμένα στις μύτες
και τα ελαφρυντικά κουμπωμένα ως το λαιμό

η άνοιξη ακόμα δεν έμαθε
πως οι άνθρωποι την έχουν ανάγκη
στο τέλος του φθινοπώρου
κι όχι στην αρχή της απελπισίας

τα γεγονότα των τελευταίων ημερών
μαζεμένα σε αγριεμένο χείμαρρο
εκβάλουν με μανία στις χούφτες
της αυτοσυντήρησης

η δροσιά του πρωινού
ανακατεμένη με τα δάκρυα της προσβεβλημένης άνοιξης
και τα διαμαντάκια μιας τυχαίας αιώρησης
κατακλύζουν τις μισογκρεμισμένες αποφάσεις
και τη χάρτινη ευταξία

έφτασε το φρυγανισμένο μεσημέρι
με νοσταλγία αντί για παπαρούνα
στο πέτο του πένθους
κι έκλεισε το καπάκι της λησμονιάς
με τις ανυπεράσπιστες λύπες
τις πρωινές ανοιξιάτικες καταιγίδες
και το κροτάλισμα της αποσύνθεσης

αυτά τα μονοσάνταλα ανοιξιάτικα πρωινά
φτάνουν με το θράσος και την αυτοπεποίθηση
μιας τάξης εφήβων σε ξένη πόλη
και επιστρέφουν σκυφτά ταπεινωμένα
σαν να γυρεύουν το χαμένο τους σανδάλι