Το έλατο

Είσαι ευάλωτη. Το έλατο που ζει στο μπαλκόνι.
Το στέμμα σου σ' εξαναγκάζει να θυμηθείς την εχθρική
ανωνυμία των πράσινων εκτάσεων.
Κι η παροδική δόξα των ανόητων χριστουγεννιάτικων φώτων
που οι υπερφίαλοι αγριότοποι τόσο υποτονικά ευθύμησαν, με την επιθυμία
και μια γεύση αμαρτίας που παρέμεινε.
Ποιος ξέρει αν η βροχή πέφτει επειδή θέλεις να κλάψεις,
επειδή το κλίμα και η αγάπη μπορεί κάλλιστα να ανήκουν στο ίδιο
πράγμα. Μέρος του ίδιου γρίφου από σύννεφα που αγωνίζονται
και στροβιλίζονται από το ένα λευκό βουνό στο άλλο, ακυρώνοντας
τη δουλειά που έχουν κάνει. Μέρος του αχνού τοπίου ζωγραφισμένου
με νερομπογιές από το παιδί που φανταζόμαστε πως κάποτε ήμασταν.
Κι αν κλαις τώρα δεν είναι επειδή πέφτουν άφθονες
οι χοντρές στάλες καλοκαιρινής βροχής που παρασέρνουν όλα τα χρώματα,
αλλά για το όνειρο που έχασες: ονειρεύτηκες πως έβρεχε.
Κι επειδή, παρά τη θέλησή σου, ευχαριστείς τη ζωή.

Ποίημα από τη συλλογή Στίχοι καταλανής φωνής,
μτφρ.-επίμ.: Βασίλης Μανουσάκης, (.poema..) εκδόσεις 2012