Δώδεκα Χρόνια

Η γραμμή που έμεινε

Αληθινή, που έγινε

Αληθινή:…το δικό σου

Σπίτι στο Παρίσι

Βωμός των χεριών σου.



Τρεις φορές πέρασε η ανάσα

Τρεις φορές πέρασε η λάμψη.



…………………………………………………….



Κάτι βουβαίνεται, κάτι κουφαίνεται

Πίσω απ’ τα μάτια.

Βλέπω το φαρμάκι να ανθίζει

Σε κάθε λέξη και μορφή



Πήγαινε. Έλα.

Ο έρωτας σβήνει το όνομά του: σου

Αφιερώνεται.







ΨΑΛΜΟΣ



Κανένας δε μας πλάθει ξανά από χώμα και πηλό

Κανένας δεν ευλογεί τη σκόνη μας

Κανένας.



Δόξα σοι ο κανένας

Για την αγάπη σου θέλουμε

Ανθίσει.

Σ’ εσέναν Απέναντι



Ένα Τίποτα

Ήμαστε, είμαστε, για πάντα

Θα μείνουμε, που ανθίζει:

Του Τίποτα, του

Κανενός το ρόδι.



Με

Το στύλο φως ψυχής

Το στήμονα έρημο ουρανού

Τη στεφάνη κόκκινη

Από τη λέξη πορφύρα, που τραγουδούσαμε

Πάνω, ω πάνω

Απ’ τ’ αγκάθι.