Άσε το νυχτικό σου να σου πέσει
και το γυμνό κορμί σου να χαρεί
με τα φιλιά τ’ αέρα, κι αντικρύ
με τη δαχτυλιδένια σου τη μέση
στάσου σε μένα όπως σού αρέσει,
μούσα της ποίησής μου γλαφυρή!
Κι άσε τον ποιητή να εξιστορεί
το ακριβό της γδύμνιας σου πεσκέσι!
Τα πλούσια μαλλιά σου ρίχτα πίσω
και φέρε τα μισά μετά μπροστά
τη γδύμνια σου για να τη συλλαβίσω
στο λίγο φως από το σπαρματσέτο
κι έτσι χωρίς να θίξεις τα χρηστά
τα ήθη, εγώ θα γράψω το σονέτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου