Σαν δεν μιλάς / Λιλή Βασιλάκη

Δεν σε υπομένω υπομονή και μέσα μου οργιάζω,
όταν τα μάτια του δεν δω, σάν ίσκιου σκια τρομάζω.
Φτεροκοπώ πουλί γυμνό στα κλώνια της οργής μου,
κι ακροβατώ στα βράχια της ψεύτρας αντοχής μου.

Σαν δεν μιλάς, μ ακούς; στον Άδη, σαν ρίγος ολισθαίνω
με μύρια άγχη τις χορδές του είναι μου υφαίνω...
Μέσα στο νου τα πιο σκαιά και σκάρτα αραδιάζω,
γίνομαι δήμιος της χαράς, το γέλιο αρμαθιάζω.

Έρπεται μέσα μου η σιωπή, την αντοχή ξεφτίζει,
πόνους και λύπες μαρτυρά και χαρακιές νοτίζει...
Σαν το αστέρι της αυγής μέσα στο χάος λιώνω,
Βυθίζομαι στα τάρταρα, και σαν το φέγγος σώνω...

Στο μανουάλι της ζωής, μονάχη μου ανάβω,
αφού δεν σ έχω πλάι μου, το όνειρο μου θάβω...
Μην ακουμπάς στου εμπαιγμού το άδειο προσκεφάλι,
γίνε χαρμόσυνη αυγή, μια ηλιαχτίδα, σάλι...

Γέμιζε φως το πάνδεινο της πλάνης όραμά μου.
Δυο λέξεις σου αρκούν, θα γίνει σέρα η καρδιά μου.
Και σαν θα ξυπνά το όνειρο, γλυκό μενεξεδένιο,
μέχρι τον έβδομο ουρανό μαζί σου θ ανεβαίνω!

"ταξίδι στο δρόμο της ουτοπίας"