Ανεμόσκαλα / Χατζηιωάννου Κ. Γιάννης

Αυτοί οι βάρβαροι που πέρασαν τη νύχτα
και τάραξαν τον ύπνο μας, κανένας
δεν ξέρει
από πού ήρθαν ή για πού έφυγαν
αφού λεηλάτησαν το τελευταίο κάστρο
της ελπίδας κι έβαλαν φωτιές…

Άφησαν μόνο μια κομμένη ανεμόσκαλα
να κρέμεται από τις πολεμίστρες
και καθώς την έπαιζε το πρωί ο άνεμος
τη διέγραψε.

Ύστερα ήρθε ένας μαύρος σκύλος
και κυνήγησε άγρια τις εποχές .

Ο χειμώνας λιποτάχτησε!

Μόνο ή άνοιξη φάνηκε για λίγο στις απέναντι
βουνοπλαγιές, να μαζεύει αγριολούλουδα
_ μικρές σταγόνες από τα δάκρυα του κόσμου _
μα είχε κάτι από την παλιά της αρχοντιά
και όλην την αξιοπρέπεια των πληγών της.

Το καλοκαίρι είπαν πως το είδαν πνιγμένο
Πέρσες έμποροι καθώς περνούσαν
με βάρκα τον Ευφράτη.

Μόνο το φθινόπωρο δεν φάνηκε
ως τώρα πουθενά…

Από παλιά – λένε – οι σοφοί το συμβούλευαν
στις δύσκολες στιγμές ν’ αλλάζει ρούχα
-ακόμα και κουρέλια να φορά-
για να μπορεί να ζητιανεύει
λίγο ψωμί απ’ τους περαστικούς
και λίγο φως – όσο έμεινε !...
Μα ποιος φως θα βρουν τώρα;
Κατάντησε και αυτό
παραλλαγμένο σκοτάδι…