Μια θάλασσα αφηρημένη κι αφημένη
μ'αισθήματα όμως μέγιστα,τρανές αισθήσεις κουβαλώντας
ανεπιτήδευτα ωραία
τόσος κεραυνός τόσο έμορφα σμιλεμένος
σε βλέμματα αγάπης τρυφερής
πέραν,λίγο πιο πέραν των ωκεανών
ο νόστος πάει κι έρχεται αρχαίος κωπηλάτης
πότε στη ροή του ρεύματος του ποταμού,πότε αντίθετά του
αφημένα όλα στη ζέση του μεσημεριού στη νυχτερινή τη γλύκα,
δε θέλω να'ρθει η άνοιξη-τον οίστρο μου θα χάσω
κι ότι με αφορίζει στους γκρεμούς
λευκός,πηγαίος χειμώνας που στο νούψυχό μου ματαγυρνά και σε ωχρό,αισθητικό,αισθαντικό Φθινόπωρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου